Leżałam i zaczełam otwierać oczy ujrzałam znają mi postać ubrudzoną od krwi to Yesterday. Mi nic nie było tylko kark mnie trochę bolał o on był ranny może wyglądało to nie groźnie ale mogło mieć poważne konsekwencje . Podniosłam się powoli i spojrzałam na basiora już widziałam wszystko wyraźnie stworzyłam zioło które uśmieży mój ból, stworzyłam je zjadłam i poczułam się lepiej .
-Siadaj nie stawaj na tą łapę a najlepiej się połóż- oznajmiłam stanowczo Yestetday'owi. On położył się bez sprzeciwó. Stworzyłm kolejne zioło które przyniosło by ulgę alfie a ja bym zajęła sue jego ranami, dałam mu je a on je zjadł kiedy zaczęły działać przystąpiłam do działania.
-Daj mi swoją łapę- powiedziała a on mi ją dał abym ją opatrzyła, obejrzałam ranę i zauważyłam w niej wbity kryształ stworzyłam znów zioło do odkażania ran.
-Teraz trochę zaboli - oznajmiła i zdecydowanym ruchem wyjełam odłamek z jego łapy po tym odkaziłam ranę ziołem. Basior obserwował bez słów moje działanie.
-Za chwilkę twoja rana zniknie tylko podaj mi łapę- stwierdziłam a wilk z lekką nieufnością podał mi łapę. Wziełam jego łapę i położyłam na swoją a następnie swoją drugą łapę gałam na jego i po chwili rana zaczeła się zrastać, po kilku sekundach nie było po niej śladu.
-Jeszcze nie wstawaj- powiedziała i wzięła liście z ziół które zostały umoczyłam je w wodzie i ztarłam krew z łapy basiora, który patrzył na mnie lekko zdziwiony.
-Już możesz wstać- wtedy wilk wstał i przeszedł się do okoła mnie. - już jest wszystko w porządku - powiedział z uśmiechem a ja odwzajemniłam uśmiech.
-Chodź teraz poszukamy wyjścia
<Yestetday?>
Od Yesterday'a CD. Shairen
Patrzyłem, nieco zmęczony, jak Shairen schodzi po zboczu wzgórza, kierując się w stronę swojej jaskini. Była... inna niż wilki, które do tej pory stanęły na mojej drodze. To prawda, znam ją krótko, ale czasami nawet po takim czasie byłem w stanie przewidzieć chociaż niektóre reakcje napotkanych przeze mnie osobników. W tym przypadku... nie sądziłem, że nadejdzie to niedługo. Shairen była dla mnie zagadką, której prawdopodobnie nie byłem w stanie rozwiązać w ciągu najbliższych dni...
Ziewnąłem szeroko, a ten naturalny odruch organizmu przypomniał mi, że planowałem się zdrzemnąć choć na chwilę. Kto wie, może to nocne spotkanie wyprze z mojego umysłu wszystkie koszmary? Może jednak uda mi się wypocząć tej nocy?
Zacząłem ostrożnie schodzić ze wzgórza, mając w pamięci mokrą trawę, ślizgi i wywrotki. Jakimś cudem nie zabiłem się ani nawet nie wywróciłem w trakcie pokonywania zbocza. Gdy już znalazłem się między dwoma pagórkami, pobiegłem truchtem w kierunku mojej jaskini. Noc wciąż była ciemna i gwieździsta, na wschodzie nie było nawet najmniejszego śladu szarości, zwiastującego nadejście poranka. Chłodne powietrze działało na mnie uspokajająco i szybko przestałem myśleć o niedawnych wydarzeniach. Gdy dotarłem do jaskini i ułożyłem się na posłaniu, w głowie miałem tylko gwiazdy i ich piękno. Dzięki czemu szybko zasnąłem.
>>> <<<
Rankiem, zanim jeszcze otworzyłem oczy, poczułem zimno wślizgujące się do jaskini przez wejście. Powietrze było wilgotne, chłodniejsze niż podczas ostatnich dni. Tundra nigdy nie była zbyt hojna, jeśli chodzi o ciepłe, słoneczne dni, ale raz na jakiś czas mogłaby przecież zrobić wyjątek. Uniosłem głowę i spojrzałem na rozciągające się nieopodal wzgórza przez wylot mojej groty. Tak jak myślałem, padało. Z zasnutego chmurami nieba spadały gęsto drobne krople, zniechęcając mnie do opuszczenia w miarę ciepłej jaskini. Byłem jednak łowcą i do tego Alfą, a obowiązki przecież same się nie wypełnią...
Wstałem i przeciągnąłem się, a potem ruszyłem ku wyjściu z jaskini. Zatrzymałem się na chwilę, wciąż osłonięty od deszczu i przyjrzałem się krytycznie pogodzie. Mżawka, gdzieniegdzie delikatna mgła i wszechobecny chłód. Cóż, dzisiaj ciężko będzie cokolwiek upolować. Najlepszą potencjalną ofiarą byłby jakiś renifer, ale pozostawał jeszcze problem wytropienia stada. W takich warunkach wszelkie ślady łatwo się zacierały. Ale przecież musiałem spróbować.
<Shairen?>
Ziewnąłem szeroko, a ten naturalny odruch organizmu przypomniał mi, że planowałem się zdrzemnąć choć na chwilę. Kto wie, może to nocne spotkanie wyprze z mojego umysłu wszystkie koszmary? Może jednak uda mi się wypocząć tej nocy?
Zacząłem ostrożnie schodzić ze wzgórza, mając w pamięci mokrą trawę, ślizgi i wywrotki. Jakimś cudem nie zabiłem się ani nawet nie wywróciłem w trakcie pokonywania zbocza. Gdy już znalazłem się między dwoma pagórkami, pobiegłem truchtem w kierunku mojej jaskini. Noc wciąż była ciemna i gwieździsta, na wschodzie nie było nawet najmniejszego śladu szarości, zwiastującego nadejście poranka. Chłodne powietrze działało na mnie uspokajająco i szybko przestałem myśleć o niedawnych wydarzeniach. Gdy dotarłem do jaskini i ułożyłem się na posłaniu, w głowie miałem tylko gwiazdy i ich piękno. Dzięki czemu szybko zasnąłem.
>>> <<<
Rankiem, zanim jeszcze otworzyłem oczy, poczułem zimno wślizgujące się do jaskini przez wejście. Powietrze było wilgotne, chłodniejsze niż podczas ostatnich dni. Tundra nigdy nie była zbyt hojna, jeśli chodzi o ciepłe, słoneczne dni, ale raz na jakiś czas mogłaby przecież zrobić wyjątek. Uniosłem głowę i spojrzałem na rozciągające się nieopodal wzgórza przez wylot mojej groty. Tak jak myślałem, padało. Z zasnutego chmurami nieba spadały gęsto drobne krople, zniechęcając mnie do opuszczenia w miarę ciepłej jaskini. Byłem jednak łowcą i do tego Alfą, a obowiązki przecież same się nie wypełnią...
Wstałem i przeciągnąłem się, a potem ruszyłem ku wyjściu z jaskini. Zatrzymałem się na chwilę, wciąż osłonięty od deszczu i przyjrzałem się krytycznie pogodzie. Mżawka, gdzieniegdzie delikatna mgła i wszechobecny chłód. Cóż, dzisiaj ciężko będzie cokolwiek upolować. Najlepszą potencjalną ofiarą byłby jakiś renifer, ale pozostawał jeszcze problem wytropienia stada. W takich warunkach wszelkie ślady łatwo się zacierały. Ale przecież musiałem spróbować.
<Shairen?>
Od Altair CD. Cassie
- Muszę coś z tym zrobić - mamrotałam do siebie, chodząc tam i z powrotem, od jednej ściany jaskini do drugiej. Minął dzień od mojego powrotu do watahy, Yesterday poszedł zająć się wojownikami, a ja spędzałam czas na zamartwianiu się. Bałam się o Cassie. Co prawda twierdziła, że nie wróci, ale gdzieś głęboko w sercu żywiłam nadzieję, że jednak zmieni zdanie. Która malała z każdą minutą.
Czy była całą i zdrowa, czy też może ten Alfa coś jej zrobił? Domyślałam się, że jest zbyt okrutny na to, aby zabić wilczycę, ale kto wie, jak mógł ją potraktować? Szansa, że jej nie tknął, wynosiła mniej niż jeden procent, tego byłam pewna. Ale co teraz miałam zrobić? Zostać tu i po prostu zapomnieć o Cassie? To przecież nie wchodziło w grę. Musiałam ją tutaj ściągnąć, dla jej własnego dobra. Niechby później odeszła, byleby tylko nie przebywała już w tamtej watasze.
- Co ja mogę zrobić... - mruknęłam cicho, nie przerywając marszu. Na myśl nasuwały mi się tylko dwie opcje - albo samej ją odbić, albo zrobić to razem z watahą. Skoro i tak mają nas zaatakować, czy nie lepiej, żebyśmy ich uprzedzili? Tylko co na to Yesterday? Wygnał Cassie, to prawda, ale wiedziałam, że nie ma serca, by zostawiać wilka w sytuacji, kiedy inny się na nim wyżywa. Tylko... nie miałam przecież na to dowodów, prawda?
Może po prostu złożysz szybką wizytę Cassie, a potem wrócisz po pomoc? - zaproponował Północny Wiatr. Zatrzymałam się w pół kroku.
- W sumie... to nie taka zła propozycja. Ale jeśli tylko będę mieć możliwość, to wyciągnę stamtąd Cassie sama - stwierdziłam.
Tylko nie zapomnij, by jej nie mówić o sprowadzeniu pomocy, jeśli ci się nie uda - przypomniał mi mój niewidzialny przyjaciel. Kiwnęłam głową w zamyśleniu. Cóż, miał rację.
Oczywiście, że mam rację - mruknął cicho Wiatr i wyleciał z jaskini. Po sekundzie wahania, ruszyłam jego śladem. Nie miałam jeszcze pojęcia, jak zamierzam dostać się do Cassie, ale byłam pewna, że po prostu muszę to zrobić.
<Cassie?>
Czy była całą i zdrowa, czy też może ten Alfa coś jej zrobił? Domyślałam się, że jest zbyt okrutny na to, aby zabić wilczycę, ale kto wie, jak mógł ją potraktować? Szansa, że jej nie tknął, wynosiła mniej niż jeden procent, tego byłam pewna. Ale co teraz miałam zrobić? Zostać tu i po prostu zapomnieć o Cassie? To przecież nie wchodziło w grę. Musiałam ją tutaj ściągnąć, dla jej własnego dobra. Niechby później odeszła, byleby tylko nie przebywała już w tamtej watasze.
- Co ja mogę zrobić... - mruknęłam cicho, nie przerywając marszu. Na myśl nasuwały mi się tylko dwie opcje - albo samej ją odbić, albo zrobić to razem z watahą. Skoro i tak mają nas zaatakować, czy nie lepiej, żebyśmy ich uprzedzili? Tylko co na to Yesterday? Wygnał Cassie, to prawda, ale wiedziałam, że nie ma serca, by zostawiać wilka w sytuacji, kiedy inny się na nim wyżywa. Tylko... nie miałam przecież na to dowodów, prawda?
Może po prostu złożysz szybką wizytę Cassie, a potem wrócisz po pomoc? - zaproponował Północny Wiatr. Zatrzymałam się w pół kroku.
- W sumie... to nie taka zła propozycja. Ale jeśli tylko będę mieć możliwość, to wyciągnę stamtąd Cassie sama - stwierdziłam.
Tylko nie zapomnij, by jej nie mówić o sprowadzeniu pomocy, jeśli ci się nie uda - przypomniał mi mój niewidzialny przyjaciel. Kiwnęłam głową w zamyśleniu. Cóż, miał rację.
Oczywiście, że mam rację - mruknął cicho Wiatr i wyleciał z jaskini. Po sekundzie wahania, ruszyłam jego śladem. Nie miałam jeszcze pojęcia, jak zamierzam dostać się do Cassie, ale byłam pewna, że po prostu muszę to zrobić.
<Cassie?>
Od Yesterday'a CD. Prascanny
Przez chwilę po prostu siedziałem, wlepiając wzrok w leżącą na ziemi Prascannę i zastanawiając się, co powinienem zrobić. Potem przykucnąłem obok medyczki i szturchnąłem ją delikatnie nosem w ucho. Wilczyca odsłoniła oczy i spojrzała na mnie smutno.
- Przepraszam, naprawdę - powiedziała jeszcze raz.
- Nie ma za co, Prascanno - odparłem. - Nie gniewam się na ciebie. Nie musisz mi nic rekompensować.
- Ale ja... sprawiałam same problemy! - sprzeciwiła się wadera, podnosząc się z ziemi.
- Altair również, kiedy była mała - odpowiedziałem, uśmiechając się przez chwilę. Poczułem jednak ukłucie smutku w sercu, kiedy przypomniałem sobie o siostrze. - Czasami zachowywała się nawet gorzej. Jestem przyzwyczajony.
- Ale... ona była szczeniakiem!
- Posłuchaj mnie - powiedziałem, prostując się i stając naprzeciw medyczki. Spojrzałem prosto w jej złote ślepia. - Wybaczam ci twoje zachowanie, jasne? Od teraz koniec tematu, zgoda?
- No dobrze - wymruczała Prascanna, odwracając wzrok.
- Chodź, przejdziemy się do Owadziego Lasu - zaproponowałem i nie czekając na odpowiedź, ruszyłem wzdłuż rzeki w kierunku tajgi. Usłyszałem, że medyczka biegnie za mną. I dobrze, może nareszcie się nieco rozchmurzy. Gdy Prascanna zrównała się ze mną, uśmiechnąłem się do niej delikatnie. A w następnej chwili spadaliśmy już, wrzeszcząc, prosto w ciemność.
Wpadliśmy do jakiejś lodowatej wody, która pociągnęła nas w mrok. Gdy wynurzyłem głowę nad powierzchnię, zdążyłem dostrzec, że to spora podziemna rzeka. Potem widziałem już tylko ciemność.
>>> <<<
Ocknąłem się na miękkim, drobnym piasku, na brzegu rzeki. Znajdowałem się w jakiejś sporej wielkości grocie, oświetlonej przez światło emitowane przez błękitne kryształy. Powietrze było wilgotne, a gdzieś nieopodal szumiała woda. Uniosłem głowę i rozejrzałem się po jaskini nieco nieprzytomnie. Mój wzrok zatrzymał się na jasnym kształcie, leżącym plecami do mnie kilka metrów dalej.
Wstałem i od razu poczułem ból w jednej z łap. Spojrzałem w dół - sierść na nodze miałem nie beżową, a szkarłatną od krwi. Uznając, że raną zajmę się za chwilę, ruszyłem w stronę ciała, kulejąc. Chwilę później pochylałem się już nad nieprzytomnym wilkiem. Znajome barwy, zduszone przez błękitny blask kryształów. Znana mi dobrze smukła sylwetka. Prascanna.
<Prascanna?>
- Przepraszam, naprawdę - powiedziała jeszcze raz.
- Nie ma za co, Prascanno - odparłem. - Nie gniewam się na ciebie. Nie musisz mi nic rekompensować.
- Ale ja... sprawiałam same problemy! - sprzeciwiła się wadera, podnosząc się z ziemi.
- Altair również, kiedy była mała - odpowiedziałem, uśmiechając się przez chwilę. Poczułem jednak ukłucie smutku w sercu, kiedy przypomniałem sobie o siostrze. - Czasami zachowywała się nawet gorzej. Jestem przyzwyczajony.
- Ale... ona była szczeniakiem!
- Posłuchaj mnie - powiedziałem, prostując się i stając naprzeciw medyczki. Spojrzałem prosto w jej złote ślepia. - Wybaczam ci twoje zachowanie, jasne? Od teraz koniec tematu, zgoda?
- No dobrze - wymruczała Prascanna, odwracając wzrok.
- Chodź, przejdziemy się do Owadziego Lasu - zaproponowałem i nie czekając na odpowiedź, ruszyłem wzdłuż rzeki w kierunku tajgi. Usłyszałem, że medyczka biegnie za mną. I dobrze, może nareszcie się nieco rozchmurzy. Gdy Prascanna zrównała się ze mną, uśmiechnąłem się do niej delikatnie. A w następnej chwili spadaliśmy już, wrzeszcząc, prosto w ciemność.
Wpadliśmy do jakiejś lodowatej wody, która pociągnęła nas w mrok. Gdy wynurzyłem głowę nad powierzchnię, zdążyłem dostrzec, że to spora podziemna rzeka. Potem widziałem już tylko ciemność.
>>> <<<
Ocknąłem się na miękkim, drobnym piasku, na brzegu rzeki. Znajdowałem się w jakiejś sporej wielkości grocie, oświetlonej przez światło emitowane przez błękitne kryształy. Powietrze było wilgotne, a gdzieś nieopodal szumiała woda. Uniosłem głowę i rozejrzałem się po jaskini nieco nieprzytomnie. Mój wzrok zatrzymał się na jasnym kształcie, leżącym plecami do mnie kilka metrów dalej.
Wstałem i od razu poczułem ból w jednej z łap. Spojrzałem w dół - sierść na nodze miałem nie beżową, a szkarłatną od krwi. Uznając, że raną zajmę się za chwilę, ruszyłem w stronę ciała, kulejąc. Chwilę później pochylałem się już nad nieprzytomnym wilkiem. Znajome barwy, zduszone przez błękitny blask kryształów. Znana mi dobrze smukła sylwetka. Prascanna.
<Prascanna?>
Przypomnienie o konkursie - Koszmary na miarę
Przypominam, że trwa konkurs Koszmary na miarę.
Zachęcam do brania udziału, dla każdego przewidziane nagrody - do wygrania Lemingi, przedmioty ze sklepu, przedmioty unikalne oraz (być może) niespodzianki.
Prace należy wysyłać do graczki Heroica na howrse.
Od Cassie cd Altair
Cassie z trudem doczołgała się do jaskini. Ciężko opadła na zimną skałę, tępo wpatrując się w wschodzące słońce. Dzisiaj na pewno nie wyruszy już na polowanie. Byłoby ono kompletną klęską, co jeszcze bardziej dobiłoby ją psychicznie.
I tak już nie jest potrzebna.
Nagle ktoś wbiegł do jaskini. Była to mała waderka, która niebawem miała dorosnąć.
– Mama kazała ci to przynieść. – wręczyła jeji leminga.
Podziękowała małej Flurry i schowała marte zwierze daleko w kącie.
Szczeniak uciekł dyskretnie do jaskini. Kiwnęła z wdzięcznością jeszcze z daleka Delcie, która wychyliła się na ułamek sekundy i wampirzyca schowała się w cieniu, wysuwając kły. Wyssała krew, a potem zjadła mięso.
Naprawdę była im wdzięczna, bo były jedynymi w tej watasze, które miały uczucia.
O boże... A jeśli będę miała z tym tyranem szczeniaki?! Przecież Flurry już jest jego córką! A po tej nocy... - zaczęła gorączkowo myśleć.
A drugiej strony... Kogo to będzie obchodzić? Mogła jednak polecieć dalej, unikając tej burzy... Teraz jednak... Z tymi pozostałościami skrzydeł... Chyba nigdzie nie będzie w stanie uciec.
Przed jaskinią co jakiś czas przemykał pojedynczy wilk, a Cassie jedynie odprowadzała go wzrokiem, aż nie znikł.
< Alt? Moje pomysły zdechły x.x >
I tak już nie jest potrzebna.
Nagle ktoś wbiegł do jaskini. Była to mała waderka, która niebawem miała dorosnąć.
– Mama kazała ci to przynieść. – wręczyła jeji leminga.
Podziękowała małej Flurry i schowała marte zwierze daleko w kącie.
Szczeniak uciekł dyskretnie do jaskini. Kiwnęła z wdzięcznością jeszcze z daleka Delcie, która wychyliła się na ułamek sekundy i wampirzyca schowała się w cieniu, wysuwając kły. Wyssała krew, a potem zjadła mięso.
Naprawdę była im wdzięczna, bo były jedynymi w tej watasze, które miały uczucia.
O boże... A jeśli będę miała z tym tyranem szczeniaki?! Przecież Flurry już jest jego córką! A po tej nocy... - zaczęła gorączkowo myśleć.
A drugiej strony... Kogo to będzie obchodzić? Mogła jednak polecieć dalej, unikając tej burzy... Teraz jednak... Z tymi pozostałościami skrzydeł... Chyba nigdzie nie będzie w stanie uciec.
Przed jaskinią co jakiś czas przemykał pojedynczy wilk, a Cassie jedynie odprowadzała go wzrokiem, aż nie znikł.
< Alt? Moje pomysły zdechły x.x >
Od Scarlet CD. Yesterday'a
- Yesterday! - zawołałam w mgłę, resztkami nadziei.
Raczej nie liczyłam na to, że uda mu się mnie usłyszeć. Byłam bardzo głodna...
Szybko zdałam sobie sprawę z mojego beznadziejnego
położenia. Nie mogłam się zdecydować, co zrobić. Siedzieć nad jeziorkiem i
czekać, aż Yesterday sam mnie znajdzie, lub na własną łapę poszukać wyjścia z
tej mgły.
W końcu zdecydowałam się na to drugie. W tamtym
momencie miałam zupełnie gdzieś, czy uda mi się kiedykolwiek znaleźć
Yesterday'a, ale już powoli brakowało mi sił, najważniejsze dla mnie było
wówczas wydostanie się poza obszar mgły.
Narysowałam na lekko wilgotnej ziemi strzałkę
wskazującą kierunek, w który miałam zamiar się udać. Tak na wszelki wypadek.
Podniosłam się z ziemi i wolnym truchtem pobiegłam
przed siebie, zostawiając za sobą jeziorko, w którym na pewno było coś
upiornego. W lesie panowała zupełna cisza, więc dla uspokojenia zaczęłam sobie
nucić melodię, która grała mi w głowie od jakichś kilku dni. Dzięki temu udało
mi się zapomnieć na dobry kwadrans o głodzie, o tym, że zgubiłam Yesterday'a,
że zgubiłam drogę powrotną... że najprawdopodobniej umrę tutaj.... aż do
momentu, kiedy....
- Co do jasnej.... - syknęłam potykając się o coś
miękkiego i upadając na ziemię. Gdy wstałam, zobaczyłam, że tym czymś było
wilcze ciało. Gdy to do mnie dotarło, natychmiast odczołgałam się od ciała.
Musiałam się upewnić, czy żyje.
Ostrożnie zbliżyłam się do ciała, stwierdziłam, że
ów czarny wilk ma dużo krwi na barkach. Jego ciało było już zupełnie zimne,
czyli wilk na sto procent był martwy. Zaschło mi w gardle. Zamknęłam zmarłemu
oczy, cofnęłam szybko łapę i postanowiłam się jak najszybciej oddalić. Jednak
po chwili wróciłam myślami do gnijącego ciała. Fizycznie również tam wróciłam,
wkrótce po moich przemyśleniach.
Już od pewnego czasu nie miałam niczego w
ustach.....
Usiadłam przy martwym wilku. Wokół nas unosiła się
woń krwi i jeszcze czegoś... bardzo przyjemnego dla moich dróg oddechowych. To,
co miałam zamiar zrobić, normalnie większości zapewne wydałoby się dość
okrutne, jednak sytuacja, w której się znalazłam, była dosyć... wyjątkowa.,
więc myślę, że chyba mogłabym....
Jestem głodna.
Muszę jeść, żeby przeżyć. To jest silniejsze ode
mnie....
- Wybacz... - mruknęłam do zwłok - ... ale nie mam
za bardzo wyboru.
Martwy wilk nie odpowiedział. Chyba już od dawna
wszystko było mu obojętne.
***
Gdy było już po wszystkim, wzięłam w zęby zwłoki
wilka, które były teraz pozbawione większej części brzucha. A ja nareszcie
poczułam sytość. Czy to, co właśnie zrobiłam, podchodzi pod kanibalizm? Jestem
tego prawie pewna. Ale żyjemy w trudnych czasach.
- Nie będziesz tak tu leżał samotnie -
powiedziałam z uśmiechem - Poszukamy razem wyjścia, a od razu po tym załatwię
ci najlepsze miejsce odpoczynku w okolicy. Z dala tego przeklętego miejsca. W
końcu jestem ci teraz winna przysługę. Co ty na to?
Martwy basior miał jednak wyj**ane na to co mówię.
Za to ja nie chciałam, żeby ten nieznany mi wilk (bardzo możliwe, że jest.. .a
raczej był z naszej watahy), został pochowany w tej okropnej mgle. Musiałby
mieć normalny grób. Nie znałam tego wilka, ale kto wie... może rzeczywiście nie
zasłużył na śmierć.
Nie... ja wcale nie oszalałam. Dlaczego masz taką
dziwną minę czytając moje słowa? Przecież nie zamierzam nadawać tym szczątkom
imienia. I tak żadna dobra ksywka nie przychodziła mi do głowy.
- Chcesz zostać pochowany na wzgórzu pod jakimś
ładnym drzewem, żeby zawsze widzieć wschód i zachód słońca?
Zwłoki, wzruszyły ramionami. Albo sobie to tylko
ubzdurałam. Westchnęłam cicho. Powinnam znaleźć sobie jakiegoś towarzysza.
Miłego, lojalnego. I przede wszystkim żywego. Nie musiałby nawet nic mówić.
Byle tylko było słychać u niego bicie serca. Czy oczekuję aż tak wiele?
Nic nie widząc, szłam dalej przed siebie, ciągnąc
zwłoki czarnego wilka za ogon. Muszę znaleźć wreszcie to wyjście z mgły. Z
drugiej strony... trochę szkoda było mi zostawiać tu Yesterday'a ... który mimo
wszystko mógł już dawno nie żyć.. lub znaleźć drogę powrotną.
Jednak kręcenie się tu dalej i szukanie go nie
miało sensu. Nawet nie miałam pojęcia, gdzie i jak zacząć poszukiwania.
Chociaż, nie ukrywam, kamień spadłby mi z serca,
gdybym go wreszcie znalazła. Niestety, jak już mówiłam, byłoby to trudne.
- Nie wydaje ci się, że jest tu trochę za cicho?
Przyspieszyłam do biegu, uważając, by nieruchome
ciało wilka nie rozleciało się na pół. Przez chwilę czułam wyraźnie czyjś zimny
oddech na karku. Odwróciłam się, jednak nie zobaczyłam niczego. To mógł być
duch wilka, którego ciało właśnie niosłam. Albo jakiś inny duch... nie wiem. Im
szybciej stąd wyjdę, tym lepiej.
Po pewnym czasie mgła była coraz rzadsza, aż w
końcu zrobiła się praktycznie niewidoczna. Nie mogłam uwierzyć w to, co widzę.
Tyle morderczych godzin w tej mgle, ale w końcu się udało. Znalazłam wyjście!
- Udało nam się - mruknęłam.
Zrobiłam jeszcze kilka kroków i mogłam odetchnąć z
ulgą. Teraz wystarczy już tylko pogrzebać zwłoki na wzgórzu z widokiem na
gwiazdy.
Odłożyłam ciało na trawę na dosłownie moment i
przykucnęłam, żeby pomyśleć, co teraz będzie. Powinnam była wrócić do mgły po
alfę, oznaczając swoją drogę jakimiś widocznymi kwiatami lub czymś podobnym. Z
drugiej strony rozsądek podpowiadał pochować czarnego wilka i uciec jak
najdalej, żeby nikt z watahy mnie nie widział, zaszyć się gdzieś na pewien czas
i udawać, że nic nie wiem o tym, co się stało z Yesterday'em.
Co robić?
To najprawdopodobniej jeden z najtrudniejszych
wyborów w moim życiu. Powinnam się ratować, ale mimo wszystko....
Już wiem.
Wstałam i zaczęłam kopać w ziemi. Grunt był nieco
twardy, więc trochę zajęło, zanim wykopałam półtorametrową dziurę.
Bezceremonialnie wrzuciłam do tej dziury zwłoki wilka i zaczęłam zasypywać go ziemią.
- Wcale nie rzucam słów na wiatr - zapewniłam
ciało, gdy ostatni segment tego kruczoczarnego futra zniknął mi z oczu - Wrócę
po ciebie później. Obiecuję.
To powiedziawszy zawróciłam w mgłę. Miałam ochotę
coś sobie zacząć nucić, jednak zamiast tego szłam w zupełnej ciszy i
nasłuchiwałam.
Zagłębiłam się już bardzo głęboko w mgłę. I wtedy
zobaczyłam przed sobą ciemny kształt.
- Yesterday? - szepnęłam i już miałam zamiar się
uśmiechnąć, gdy kształt stał się bardziej wyraźny. Oto stał przede mną jeden z
najstraszniejszych zombie łosi, jakie dotąd widziałam, podobny do tych, które
napadły mnie i Yesterday'a chwilę po tym, jak na własne życzenie weszliśmy do
zamglonej części lasu.
Oczywiście zapomniałam zabrać z mojej jaskini łuku
i zestawu strzał.
Łoś ryknął głośno. Po chwili usłyszałam w oddali,
po mojej lewej, jak ktoś niewyraźnie wykrzyknął moje imię, jednak bardzo daleko
stąd. Yesterday... lub chociaż jakikolwiek inny wilk?
I tak zbyt długo juz zwlekałam z ucieczką.
Ruszyłam sprintem w kierunku, w którym słyszałam głos, w nadziei, że uda mi się
zgubić łosia. Nie miałam już nic do stracenia.
< Yesterday >?
Od Prascanny CD Yesterdaya
Odwróciłam głowę aby uniknąć wzroku basiora no bo...bo...sama nie wiem moje myśli plątały się jak tysiące nici i za nic nie chciały się rozplątać. Chwilę myślałam trwając w bezruchu patrząc gdzieś w dal ale w końcu powiedziałam odwracając głowę w stronę Yesterday'a.
-Ja cały czas myślałam, że mnie nie lubisz, a ty chciałeś być moim przyjacielem, a ja cię tak traktowałam i tak się zachowywałam- wypaliłam i opadłam na ziemięzakrywając oczy łapami.
-Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Jaka ja byłam głupia - dodałam ze smutkiem. Wiedziałam, że raczej nic z tego...nic z tego aby teraz on odwzajemniał moje uczucia może jak bym się inaczej zachowywała od początku to może mogła bym na coś liczyć ale teraz to raczej nie. Dotarło do mnie, co ja zrobiłam i co straciłam, może bo nie wiadomo jak by to było.
-Przepraszam jedyne w czym ci pomogłam to wiersz a tak to tylko problemy sprawiam- stwierdziłam ze smutkiem dopiero to do mnie docierało.
-Nie wiem jak mogę ci to zrekompensować, co mogę dla ciebie zrobić? - zapytałam chcąc jakoś odpokutować swoje dotychczasowe zachowanie.
<Yesterday?>
-Ja cały czas myślałam, że mnie nie lubisz, a ty chciałeś być moim przyjacielem, a ja cię tak traktowałam i tak się zachowywałam- wypaliłam i opadłam na ziemięzakrywając oczy łapami.
-Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Jaka ja byłam głupia - dodałam ze smutkiem. Wiedziałam, że raczej nic z tego...nic z tego aby teraz on odwzajemniał moje uczucia może jak bym się inaczej zachowywała od początku to może mogła bym na coś liczyć ale teraz to raczej nie. Dotarło do mnie, co ja zrobiłam i co straciłam, może bo nie wiadomo jak by to było.
-Przepraszam jedyne w czym ci pomogłam to wiersz a tak to tylko problemy sprawiam- stwierdziłam ze smutkiem dopiero to do mnie docierało.
-Nie wiem jak mogę ci to zrekompensować, co mogę dla ciebie zrobić? - zapytałam chcąc jakoś odpokutować swoje dotychczasowe zachowanie.
<Yesterday?>
Od Altair CD. Cassie
Dopóki nie zostawiłam wrogiego obozu daleko za sobą, utrzymywałam stałe, dość szybkie tempo. Potem jednak, upewniwszy się, że nikogo nie ma w pobliżu, zwiesiłam głowę i zwolniłam kroku. Tak w zasadzie, to dalej wlekłam się noga za nogą. Niby znalazłam Cassie, ale... ona została... I jak ja miałam sobie teraz poradzić... Lada chwila może zachcieć mi się krwi...
Altair, ogarnij się. Wataha cię potrzebuje. Najpierw musisz ich ostrzec, potem będziesz się zamartwiać - przemówił do mnie Północny Wiatr. Chciałam się sprzeciwić, ale wiedziałam, że niewidzialny przyjaciel ma rację. Westchnęłam i podniosłam głowę. Znajdowałam się gdzieś pośród porośniętych tundrową roślinnością wzgórz. Z chłodnym wiatrem przyleciał do mnie zapach wilków z WKS, musiałam więc być już niedaleko. Zmusiłam się, aby wydłużyć krok.
>>> <<<
- Tak, Cassie mi to powiedziała. Dobrze słyszałeś - odpowiedziałam. Przed dotarciem do watahy zapolowałam jeszcze i posiliłam się krwią, teraz zaś rozmawiałam z Yesterday'em w jego jaskini.
- I ty jej wierzysz? Tej... zdrajczyni? Po tym, co ci zrobiła? - warknął brat, przyglądając mi się uważnie.
- Uratowała mnie, więc jej wierzę. Zresztą, widziałam na własne oczy, co się tam dzieje. I słyszałam, jak o tym mówili... a przynajmniej tak myślę.
Alfa tylko prychnął i kontynuował chodzenie od ściany do ściany. Zupełnie jak niedawno Cassie...
- Tu chodzi o dobro watahy. Musisz mi uwierzyć! - spróbowałam raz jeszcze. Yesterday przystanął na chwilę, a potem podszedł do mnie.
- Wierzę ci. Ale cała ta sytuacja mi się nie podoba.
- Mi też - mruknęłam. Cóż, powiedziałam Day'owi, że Cassie żyje, wbrew jej woli... Ale... tak będzie chyba lepiej... może... nie wiem...
Nagle uświadomiłam sobie pewną straszną rzecz. Ten Alfa używa siły... a Cassie brała za mnie odpowiedzialność... a ja uciekłam... O matko, a jeśli on jej coś zrobił? Tylko nie to... I co ja mam teraz robić? Wietrze? Jesteś tam?
Ale tym razem odpowiedziała mi cisza.
<Cassie?>
Altair, ogarnij się. Wataha cię potrzebuje. Najpierw musisz ich ostrzec, potem będziesz się zamartwiać - przemówił do mnie Północny Wiatr. Chciałam się sprzeciwić, ale wiedziałam, że niewidzialny przyjaciel ma rację. Westchnęłam i podniosłam głowę. Znajdowałam się gdzieś pośród porośniętych tundrową roślinnością wzgórz. Z chłodnym wiatrem przyleciał do mnie zapach wilków z WKS, musiałam więc być już niedaleko. Zmusiłam się, aby wydłużyć krok.
>>> <<<
- Tak, Cassie mi to powiedziała. Dobrze słyszałeś - odpowiedziałam. Przed dotarciem do watahy zapolowałam jeszcze i posiliłam się krwią, teraz zaś rozmawiałam z Yesterday'em w jego jaskini.
- I ty jej wierzysz? Tej... zdrajczyni? Po tym, co ci zrobiła? - warknął brat, przyglądając mi się uważnie.
- Uratowała mnie, więc jej wierzę. Zresztą, widziałam na własne oczy, co się tam dzieje. I słyszałam, jak o tym mówili... a przynajmniej tak myślę.
Alfa tylko prychnął i kontynuował chodzenie od ściany do ściany. Zupełnie jak niedawno Cassie...
- Tu chodzi o dobro watahy. Musisz mi uwierzyć! - spróbowałam raz jeszcze. Yesterday przystanął na chwilę, a potem podszedł do mnie.
- Wierzę ci. Ale cała ta sytuacja mi się nie podoba.
- Mi też - mruknęłam. Cóż, powiedziałam Day'owi, że Cassie żyje, wbrew jej woli... Ale... tak będzie chyba lepiej... może... nie wiem...
Nagle uświadomiłam sobie pewną straszną rzecz. Ten Alfa używa siły... a Cassie brała za mnie odpowiedzialność... a ja uciekłam... O matko, a jeśli on jej coś zrobił? Tylko nie to... I co ja mam teraz robić? Wietrze? Jesteś tam?
Ale tym razem odpowiedziała mi cisza.
<Cassie?>
Od Cassie cd Altair
Wadera głośno westchnęła. Nawet nie wiesz, jakbym chciała... — pomyślała.
Chciałaby wrócić. Ale tam wszyscy już wiedzą. Będą wytykać ją łapami, uciekać od niej. Nie zazna tam spokoju, nawet po wyjaśnieniu sprawy... Będą patrzeć na nią z wrogością.
Wilczyca nasłuchiwała, a gdy uznała, że jest już sama, opadła ciężko na skałę.
" Jeśli go o to poproszę" - Pff... Już widziała przed oczami jego minę gdy ją przyjmował.
Dlaczego oni nie pojmują, że bez tego, Alt nawet nie przeżyłaby paru godzin?! Przecież by jej nie zabiła... Celowo skazała na cierpienie związane z odmiennością? Tym bardziej nie!
Gwałtownie podniosła wzrok. Słońce było jeszcze trochę wyżej od horyzontu. Zostało parę godzin...
Podeszła do kałuży, w której zazwyczaj lądował jej łeb w trakcie snu. Zmieniła wcielenie na to prawdziwe. Smętnie poruszyła szkieletem skrzydeł. Odpadło od niego parę piór.
Wcześniej dawało jej się trwałe rany ukryć pod maską... T e r a z... Chyba nie wystarczy. Nawet zwęgloną sierść była w stanie zaakceptować. Ale nie ma nic gorszego dla skrzydlatego wilka jak utrata możliwości latania.
Sierść wadery znów stała się biała, a ta wyszła ze swojej małej groty. Ruszyła lasem ku jezioru, odprowadzana podejrzliwymi spojrzeniami.
***
Cassie siedziała nieruchomo na skale, obserwując zachodzącą za drzewa ognistą kulę. Studiowała dokładnie teren, napajając się widokiem refleksów na tafli wody, poruszanej północnym wiatrem. Zawsze lubiła patrzeć na zakrzywienia światła.
Jednak zaczynało się robić już szarawo, a słońca niemal już nie było. Wiedziała, że musi już iść, stawić się u Alfy. Jednak... Miała złe przeczucia, bowiem na pewno nie będzie to spotkanie na herbatkę.
Spojrzała tęsknie w stronę, z której przybyła.
***
Księżyc już prawie znikał, gdy z obszernej jaskini wywlekła się z trudem jasna postać. Z trudem szła, co nie było sposowodowane tylko ranami. Z tyłu dobiegł ją jeszcze śmiech basiora.
Opuściła jeszcze bardziej zaokrąglone uszy, a ogon przylgnął do krwawiącego podbrzusza.
Skierowalau się ku granicom obozu, gdzie zamieszkiwała.
< Alt? C: jestem dziwna c: >
Od Altair CD. Cassie
- Wróć ze mną - szepnęłam błagalnym tonem.
- Alt, WKS to już przeszłość - odpowiedziała Cassie. - Dla mnie nie ma tam miejsca. Ale ciebie potrzebują.
- Ciebie też - nie dawałam za wygraną. - Jesteś Gammą. Jesteś potrzebna.
- Zostałam wygnana - odparła moja rozmówczyni tonem sugerującym niechęć wobec dalszego sprzeciwu. - Więc mnie nie potrzebują.
- Ja cię potrzebuję - powiedziała. - Wróć.
- Czy ty naprawdę jesteś taka naiwna i sądzisz, że Yesterday przyjmie mnie z powrotem?
- Chyba znam własnego brata - warknęłam. - Jeśli go o to poproszę, raczej to zrobi. Poza tym, nie możesz tutaj zostać. Nie widzisz, jak ten Alfa cię traktuje?
Cassie nie odpowiedziała, tylko zatrzymała się, przodem do jednej ze ścian jaskini. Wyglądała, jakby zastanawiała się nad czymś... Nad odpowiedzią? Nad możliwością powrotu do dawnej watahy?
- Słuchaj, Altair - zaczęła powoli biała wilczyca, nadal stojąc do mnie tyłem. - Udaj, że idziesz na polowanie, wracaj do watahy i ostrzeż ich przed atakiem. Yesterday powinien zgromadzić armię... posyłać wilki na patrole... Potrzebują tej informacji. Wracaj. I powiedz, że nie żyję.
Spuściłam wzrok i westchnęłam cicho. Czyli postanowiła trwać w swoim postanowieniu i zostać tutaj, nawet za cenę okrutnego traktowania... Miałam nadzieję, że jednak zmieni zdanie. Przed chwilą słyszałam nawet w jej głosie Gammę, którą nadal była... Wstałam i zrobiłam kilka kroków w stronę wyjścia z jaskini. Przez dwie sekundy patrzyłam na obóz i w tym czasie zdążyłam dostrzec Alfę, który mówił coś do kilku wysokich i umięśnionych basiorów, zapewne wojowników. Usłyszałam parę słów - "watahę", "bitwę", "za niedługo", "trenujcie". Czyli Cassie miała rację. Naprawdę szykowali się do walki.
- Dobrze - mruknęłam, nie odwracając się. - Pójdę już. Ostrzegę Yesterday'a... Szkoda tylko, że nie wrócisz ze mną...
<Cassie?>
- Alt, WKS to już przeszłość - odpowiedziała Cassie. - Dla mnie nie ma tam miejsca. Ale ciebie potrzebują.
- Ciebie też - nie dawałam za wygraną. - Jesteś Gammą. Jesteś potrzebna.
- Zostałam wygnana - odparła moja rozmówczyni tonem sugerującym niechęć wobec dalszego sprzeciwu. - Więc mnie nie potrzebują.
- Ja cię potrzebuję - powiedziała. - Wróć.
- Czy ty naprawdę jesteś taka naiwna i sądzisz, że Yesterday przyjmie mnie z powrotem?
- Chyba znam własnego brata - warknęłam. - Jeśli go o to poproszę, raczej to zrobi. Poza tym, nie możesz tutaj zostać. Nie widzisz, jak ten Alfa cię traktuje?
Cassie nie odpowiedziała, tylko zatrzymała się, przodem do jednej ze ścian jaskini. Wyglądała, jakby zastanawiała się nad czymś... Nad odpowiedzią? Nad możliwością powrotu do dawnej watahy?
- Słuchaj, Altair - zaczęła powoli biała wilczyca, nadal stojąc do mnie tyłem. - Udaj, że idziesz na polowanie, wracaj do watahy i ostrzeż ich przed atakiem. Yesterday powinien zgromadzić armię... posyłać wilki na patrole... Potrzebują tej informacji. Wracaj. I powiedz, że nie żyję.
Spuściłam wzrok i westchnęłam cicho. Czyli postanowiła trwać w swoim postanowieniu i zostać tutaj, nawet za cenę okrutnego traktowania... Miałam nadzieję, że jednak zmieni zdanie. Przed chwilą słyszałam nawet w jej głosie Gammę, którą nadal była... Wstałam i zrobiłam kilka kroków w stronę wyjścia z jaskini. Przez dwie sekundy patrzyłam na obóz i w tym czasie zdążyłam dostrzec Alfę, który mówił coś do kilku wysokich i umięśnionych basiorów, zapewne wojowników. Usłyszałam parę słów - "watahę", "bitwę", "za niedługo", "trenujcie". Czyli Cassie miała rację. Naprawdę szykowali się do walki.
- Dobrze - mruknęłam, nie odwracając się. - Pójdę już. Ostrzegę Yesterday'a... Szkoda tylko, że nie wrócisz ze mną...
<Cassie?>
Od Cassie cd Altair
W myślach wrzeszczałam ze złości. C o ona wyrabia?! Powinna wracać do Yesterday'a. Moją głowę rozsadzała syrena alarmowa. Dlaczego ona to robi?
Widziałam chaos w oczach przywódcy watahy, więc szybko wybiłam się przed szereg i stanęłam między nimi.
- To moja znajoma, kiedyś się spotkałyśmy. Naprawdę jest godna zaufania. - powiedziałam.
Chwilę patrzył pustym wzrokiem w moją stronę, po czym zamachnął się łapą. Nawet nie mrugnęłam, obrywając w policzek.
- Nie pytał cię nikt o zdanie. - warknął - Ale, skoro tak twierdzisz... Dobrze. Bierzesz za nią odpowiedzialność. Przyjmę ją. Zamelduj się w mojej jaskini dzisiaj wieczorem.
Zbiegowisko powoli się rozchodziło, choć nadal czułam wzrok niektórych ciekawskich.
- Nie wiem, co ty wyrabiasz, ale nie wiesz, na co się piszesz. - warknęłam.
- Cassie, ja ciebie potrze...- zatkałam jej pysk łapą.
- Jaka Cassie? Ona. Nie. Żyje. - warknęłam. - Pomyliłaś mnie z kimś.
- Kłamiesz! - powiedziała trochę za głośno, bo znowu skupiła na nas wzrok innych.
Westchnęłam zrezygnowana i pokazałam jej ruchem głowy, by za mną szła.
Usiadłyśmy w małej, ciasnej jaskini, która została mi przydzielona.
- Altair, serio. Uciekaj stąd. - krążyłam nerwowo od ściany do ściany, co dawało mi w sumie trzy dłuższe kroki. - Możesz tam powiedzieć, że zginęłam. Bo nie wrócę. Wygnani nie wracają, chyba, że po zemstę. Wy b y l i ś c i e moją rodziną i nie mam sumienia was zaatakować. Zbierajcie armię, bo ci tam - wskazałam łapą na wyjście z groty- będą chcieli atakować.
<Alt? >
Widziałam chaos w oczach przywódcy watahy, więc szybko wybiłam się przed szereg i stanęłam między nimi.
- To moja znajoma, kiedyś się spotkałyśmy. Naprawdę jest godna zaufania. - powiedziałam.
Chwilę patrzył pustym wzrokiem w moją stronę, po czym zamachnął się łapą. Nawet nie mrugnęłam, obrywając w policzek.
- Nie pytał cię nikt o zdanie. - warknął - Ale, skoro tak twierdzisz... Dobrze. Bierzesz za nią odpowiedzialność. Przyjmę ją. Zamelduj się w mojej jaskini dzisiaj wieczorem.
Zbiegowisko powoli się rozchodziło, choć nadal czułam wzrok niektórych ciekawskich.
- Nie wiem, co ty wyrabiasz, ale nie wiesz, na co się piszesz. - warknęłam.
- Cassie, ja ciebie potrze...- zatkałam jej pysk łapą.
- Jaka Cassie? Ona. Nie. Żyje. - warknęłam. - Pomyliłaś mnie z kimś.
- Kłamiesz! - powiedziała trochę za głośno, bo znowu skupiła na nas wzrok innych.
Westchnęłam zrezygnowana i pokazałam jej ruchem głowy, by za mną szła.
Usiadłyśmy w małej, ciasnej jaskini, która została mi przydzielona.
- Altair, serio. Uciekaj stąd. - krążyłam nerwowo od ściany do ściany, co dawało mi w sumie trzy dłuższe kroki. - Możesz tam powiedzieć, że zginęłam. Bo nie wrócę. Wygnani nie wracają, chyba, że po zemstę. Wy b y l i ś c i e moją rodziną i nie mam sumienia was zaatakować. Zbierajcie armię, bo ci tam - wskazałam łapą na wyjście z groty- będą chcieli atakować.
<Alt? >
Od Altair CD. Cassie
- Nie wierzę ci - wysyczałam cicho, spoglądając na nieznajomą śnieżnobiałą wilczycę. - Cassie nie się tak łatwo zabić... nawet nie mogąc latać. A tak właściwie, skąd tyle wiesz o niej i o mnie?
- Telepatia - odrzekła krótko biała i odwróciła się na pięcie. - Radziłabym ci zrobić tak, jak mówiłam.
Patrzyłam za nią nieprzytomnie, aż zniknęła mi z oczu. To nie mogło być prawdą. Cassie nie mogła nie żyć... A co, jeśli nieznajoma jednak nie kłamie? Jeśli naprawdę zabiły ją tamte wilki? To byłaby moja wina... Gdybym bardziej uważała, Cass nie musiałaby przemieniać mnie w wampira... Yesterday nie wygnałby jej... i wciąż by żyła...
Alt - usłyszałam w swojej głowie Północny Wiatr. - Uspokój się. Nawet, jeśli nie żyje, to nie twoja wina. Myślisz, że jesteś jedyną osobą, która poległaby w walce z tymi basiorami?
- No... tak logicznie rzecz biorąc... to nie... - mruknęłam, siadając na jakiejś kępce trawy.
No właśnie. To mógł być każdy, kogo Elan wysłałaby po zioła. Poza tym, wydaje mi się, że Cassie przebywa gdzieś niedaleko. Żywa.
- Naprawdę!? - wykrzyknęłam, wstając w jednej sekundzie.
Nie krzycz tak. I tak, naprawdę. Czuję, że jest dość blisko.
- Muszę ją znaleźć! Tylko... gdzie mam szukać najpierw? - zaczęłam zastanawiać się na głos.
Ha ha ha ha - zaśmiał się Wiatr, wprawiając mnie w zdziwienie. - Miałaś ją przed chwilą na wyciągnięcie łapy, Alt!
- Czekaj, że jak? Ta ona biała... to była Cassie? - zapytałam, gapiąc się bezmyślnie na jakiś karłowaty krzaczek. Wiatr tylko ponownie zaczął się śmiać. Fajnie. Czyli Cassie próbowała przekonać mnie, że nie żyje, stojąc tuż przede mną, a ja nie poznałam, że to ona. Hmpf. Ale przynajmniej wiedziałam już mniej więcej, co powinnam zrobić, by ją odnaleźć - po prostu pójść za zapachem tego jej nowego wcielenia. I tak też postąpiłam.
>>> <<<
Na centrum wrogiej watahy składały się niewielka łączka z głazem pośrodku i kilkanaście jaskiń. Dwa szczeniaki, na oko półroczne, bawiły się na ziemi pod czujnym okiem matki. Kilku łowców wlekło upolowanego renifera do magazynu żywności. A jakaś błękitno-biała wadera wskazała mnie łapą i zaczęła wrzeszczeć. Nim minęło kilka sekund, stałam już otoczona przez pokaźną grupę wilków.
- Kim jesteś i co tutaj robisz? - warknął największy z wilków, majestatyczny, umięśniony basior o lśniącej, czarnej sierści. Miał złote ślepia, a jego pysk i łopatkę zdobiło kilka blizn.
- Nazywam się Rara, Rara Lupum - odpowiedziałam, celowo nadając głosowi piskliwy ton. - Uciekłam z dawnej watahy... i szukam nowej...
W tłumie dostrzegłam błysk śnieżnobiałego futra i znajomą już sylwetkę... Cassie.
<Cassie?>
- Telepatia - odrzekła krótko biała i odwróciła się na pięcie. - Radziłabym ci zrobić tak, jak mówiłam.
Patrzyłam za nią nieprzytomnie, aż zniknęła mi z oczu. To nie mogło być prawdą. Cassie nie mogła nie żyć... A co, jeśli nieznajoma jednak nie kłamie? Jeśli naprawdę zabiły ją tamte wilki? To byłaby moja wina... Gdybym bardziej uważała, Cass nie musiałaby przemieniać mnie w wampira... Yesterday nie wygnałby jej... i wciąż by żyła...
Alt - usłyszałam w swojej głowie Północny Wiatr. - Uspokój się. Nawet, jeśli nie żyje, to nie twoja wina. Myślisz, że jesteś jedyną osobą, która poległaby w walce z tymi basiorami?
- No... tak logicznie rzecz biorąc... to nie... - mruknęłam, siadając na jakiejś kępce trawy.
No właśnie. To mógł być każdy, kogo Elan wysłałaby po zioła. Poza tym, wydaje mi się, że Cassie przebywa gdzieś niedaleko. Żywa.
- Naprawdę!? - wykrzyknęłam, wstając w jednej sekundzie.
Nie krzycz tak. I tak, naprawdę. Czuję, że jest dość blisko.
- Muszę ją znaleźć! Tylko... gdzie mam szukać najpierw? - zaczęłam zastanawiać się na głos.
Ha ha ha ha - zaśmiał się Wiatr, wprawiając mnie w zdziwienie. - Miałaś ją przed chwilą na wyciągnięcie łapy, Alt!
- Czekaj, że jak? Ta ona biała... to była Cassie? - zapytałam, gapiąc się bezmyślnie na jakiś karłowaty krzaczek. Wiatr tylko ponownie zaczął się śmiać. Fajnie. Czyli Cassie próbowała przekonać mnie, że nie żyje, stojąc tuż przede mną, a ja nie poznałam, że to ona. Hmpf. Ale przynajmniej wiedziałam już mniej więcej, co powinnam zrobić, by ją odnaleźć - po prostu pójść za zapachem tego jej nowego wcielenia. I tak też postąpiłam.
>>> <<<
Na centrum wrogiej watahy składały się niewielka łączka z głazem pośrodku i kilkanaście jaskiń. Dwa szczeniaki, na oko półroczne, bawiły się na ziemi pod czujnym okiem matki. Kilku łowców wlekło upolowanego renifera do magazynu żywności. A jakaś błękitno-biała wadera wskazała mnie łapą i zaczęła wrzeszczeć. Nim minęło kilka sekund, stałam już otoczona przez pokaźną grupę wilków.
- Kim jesteś i co tutaj robisz? - warknął największy z wilków, majestatyczny, umięśniony basior o lśniącej, czarnej sierści. Miał złote ślepia, a jego pysk i łopatkę zdobiło kilka blizn.
- Nazywam się Rara, Rara Lupum - odpowiedziałam, celowo nadając głosowi piskliwy ton. - Uciekłam z dawnej watahy... i szukam nowej...
W tłumie dostrzegłam błysk śnieżnobiałego futra i znajomą już sylwetkę... Cassie.
<Cassie?>
Od Luny CD Exana
Siedziałam i czekałam niecierpliwie wyoatrując ich w oddali, ale nic i nikt nie nadchodził i nic się nie zapowiadało na to aby ktoś się miał pojawić. Postanowiłam wrócić bo miałam złe przeczucia szybko zorminowałam pułapki i zaczełam lecieć ku jaskini.
*W tym samym czasie u Exana i Dangroła...*
Exan spał na podłodze a Dangroł właśnie się obudził i spojrzał z gniewem na śpiącego obok niego wilka, otworzył gniewnie pysk z ostrymi jak sztylety in białymi jak perły kłami i zagrzał je z całej siły na karku Exana który zaczął się wyrywać lecz nie mógł bo szczęki dobermana były mocno zaciśnięte. Wilk trafił łapą doberman w głowę i ten puścił jego kark. Obaj zakrwawieni i wyczerpani ale walczyli dalej...
***
Byłam już przed jaskinią i słyszałam głośne warki i krzyki domyśliłam się co się tam dzieje i byłam wściekła. Stanełam przed jaskinią stworzyłam księżycowy miecz i przeciełam sznur który ich ze sobą wiązał.
Po tym wziełam i z wściekłością podeszłym do Exana wbiłam zęby w jego kark i rzuciła nim o ścianę po tym podeszłym i to samo zrobiłam z Dangrołem, obaj leżeli pod ścianami i patrzyli na mnie.
-Pięknie! Widzę, że wy się nie zaprzyjaźnicie. Nie mu się liście się nawet zaprzyjaźniać tu chodziło o to żebyście przestali się gryźć tylko o to. Nie, że macie zostać najlepszymi przyjaciółmi tylko się tolerowali o nic więcej!- Wykluczała ze wściekłością patrząc gniew nie na zakrwawionych Exana i Dangroła.
-No ale...- powiedział Exan
-Ale co!? -krzyknęłam
-No...- powiedział Dangroł
-No co!?- zawiodła się na was nie możecie się nawt tolerować? Nie musicie się przyjaźnić tylko się tolerować . Czy to takie trudne?! - krzyczałam wściekła
Wyszła z jaskini żeby trochę ochłonąć a ich zostawiłam samych.
<Exan? I morał taki: Nie bierz wszystkiego dosłownie ;)>
*W tym samym czasie u Exana i Dangroła...*
Exan spał na podłodze a Dangroł właśnie się obudził i spojrzał z gniewem na śpiącego obok niego wilka, otworzył gniewnie pysk z ostrymi jak sztylety in białymi jak perły kłami i zagrzał je z całej siły na karku Exana który zaczął się wyrywać lecz nie mógł bo szczęki dobermana były mocno zaciśnięte. Wilk trafił łapą doberman w głowę i ten puścił jego kark. Obaj zakrwawieni i wyczerpani ale walczyli dalej...
***
Byłam już przed jaskinią i słyszałam głośne warki i krzyki domyśliłam się co się tam dzieje i byłam wściekła. Stanełam przed jaskinią stworzyłam księżycowy miecz i przeciełam sznur który ich ze sobą wiązał.
Po tym wziełam i z wściekłością podeszłym do Exana wbiłam zęby w jego kark i rzuciła nim o ścianę po tym podeszłym i to samo zrobiłam z Dangrołem, obaj leżeli pod ścianami i patrzyli na mnie.
-Pięknie! Widzę, że wy się nie zaprzyjaźnicie. Nie mu się liście się nawet zaprzyjaźniać tu chodziło o to żebyście przestali się gryźć tylko o to. Nie, że macie zostać najlepszymi przyjaciółmi tylko się tolerowali o nic więcej!- Wykluczała ze wściekłością patrząc gniew nie na zakrwawionych Exana i Dangroła.
-No ale...- powiedział Exan
-Ale co!? -krzyknęłam
-No...- powiedział Dangroł
-No co!?- zawiodła się na was nie możecie się nawt tolerować? Nie musicie się przyjaźnić tylko się tolerować . Czy to takie trudne?! - krzyczałam wściekła
Wyszła z jaskini żeby trochę ochłonąć a ich zostawiłam samych.
<Exan? I morał taki: Nie bierz wszystkiego dosłownie ;)>
Od Cassie cd Altair
Z gałęzi obserwowałam drogę. W nowej watasze miałam czystą kartę. Wiedzieli tylko, że zostałam wygnana. Wcisnęłam im kit, że nazywam się Larix i uciekłam po tym, jak kogoś zabiłam.
Może tęskniłam za starą Watahą Krwawego Szafiru... Może... Na pewno! Wychowałam się tam, stamtąd pochodzili moi rodzice, ja się tam urodziłam...
Jednak teraz... Oni mnie tam nie chcą. Kto mógł zająć moje miejsce? Altair? Luna? Scarlet? Shairen? Może Prascanna? Podobno utknęła w friendzone z Yesterday'em... Z basiorów mogli być to Mortem lub Exan.
Nagle ścieżką przemknął ciemny wilk. Zbyt szybko jak na zwykłego osobnika... Przekrzywiłam biały łeb. Byłam jednym ze swoich ukrytych wcieleń.
Zeskoczyłam i zaczęłam biec tropem wilczycy. Pachniała jak... Altair? Ona... Tutaj?! Przecież ją zabiją!
Szybko ją dogoniłam i stanęłam przed jej nosem, przez co musiała gwałtownie wyhamować. Zatrzymała się dosłownie przed moim nosem.
- Co tutaj robisz, obca z Watahy Krwawego Szafiru? - powiedziałam nieswoim głosem.
Lukrecjowa wilczyca najeżyła się.
- Spokojnie, ja cię nie zaatakuję. Lecz powinnaś wracać do swego brata. Tutaj bez większych utrudnień cię zabiją.
- Nie odejdę bez znajomej!
- Nie znajdziesz tu jej... Jeśli szukasz niejakiej Cassie, twojej Gammy... Uderzył w nią piorun w czasie burzy. Biednej zwęgliły się skrzydła, nie mogła latać... Wojownicy ją dobili. - wzruszyłam ramionami.
W tym momencie oczy wilczycy zmniejszyły się, a uszy oklapły.
Tak będzie lepiej dla niej... - wmawiałam sobie.
- To... Nie może być prawda!
- To powodzenia w wędrowaniu, może cię nie zjedzą... Jak tamtej. Smaczna była, sama się upiekła... - wyszczerzyłam się, a w moich niebieskich oczach zabłysły iskry.
< Altair? Buahahahah, nie skapnij się i odejdź buahhaahahhahha >
Może tęskniłam za starą Watahą Krwawego Szafiru... Może... Na pewno! Wychowałam się tam, stamtąd pochodzili moi rodzice, ja się tam urodziłam...
Jednak teraz... Oni mnie tam nie chcą. Kto mógł zająć moje miejsce? Altair? Luna? Scarlet? Shairen? Może Prascanna? Podobno utknęła w friendzone z Yesterday'em... Z basiorów mogli być to Mortem lub Exan.
Nagle ścieżką przemknął ciemny wilk. Zbyt szybko jak na zwykłego osobnika... Przekrzywiłam biały łeb. Byłam jednym ze swoich ukrytych wcieleń.
Zeskoczyłam i zaczęłam biec tropem wilczycy. Pachniała jak... Altair? Ona... Tutaj?! Przecież ją zabiją!
Szybko ją dogoniłam i stanęłam przed jej nosem, przez co musiała gwałtownie wyhamować. Zatrzymała się dosłownie przed moim nosem.
- Co tutaj robisz, obca z Watahy Krwawego Szafiru? - powiedziałam nieswoim głosem.
Lukrecjowa wilczyca najeżyła się.
- Spokojnie, ja cię nie zaatakuję. Lecz powinnaś wracać do swego brata. Tutaj bez większych utrudnień cię zabiją.
- Nie odejdę bez znajomej!
- Nie znajdziesz tu jej... Jeśli szukasz niejakiej Cassie, twojej Gammy... Uderzył w nią piorun w czasie burzy. Biednej zwęgliły się skrzydła, nie mogła latać... Wojownicy ją dobili. - wzruszyłam ramionami.
W tym momencie oczy wilczycy zmniejszyły się, a uszy oklapły.
Tak będzie lepiej dla niej... - wmawiałam sobie.
- To... Nie może być prawda!
- To powodzenia w wędrowaniu, może cię nie zjedzą... Jak tamtej. Smaczna była, sama się upiekła... - wyszczerzyłam się, a w moich niebieskich oczach zabłysły iskry.
< Altair? Buahahahah, nie skapnij się i odejdź buahhaahahhahha >
Od Shairen CD. Yesterday'a
Patrzyłam na niego, nieco zażenowana jego zachowaniem. A było ono conajmniej dziwne, jak nie nieco infantylne. Nie wiedziałam, co to miało znaczyć, dlatego pozostało mi jedynie przyglądanie się postępowaniu basiora; zsuwał się po zboczu, głowę mając zadartą ku górze, a skupione spojrzenie jego oczu krążyło od gwiazdy do gwiazdy, jakby chciał objąć nim wszystkie gwiazdozbiory. Musiałam przyznać, że wyglądało to odrobinę komicznie, jednak nadal miałam poważny wyraz pyska.
— Wybacz — odezwał się po tym, jak ponownie znalazł się obok mnie u szczytu wzgórza. — Chciałem po prostu obejrzeć gwiazdy.
— Och... — wyrwało mi się, gdy nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć i nie stać mnie było na choć odrobinę inteligentniejszą wypowiedź. Obejrzeć gwiazdy? Nigdy nie poświęcałam im większej uwagi, skoro były czymś równie powszechnym co trawa, którą zobaczyć można na co dzień. Nie były niczym wyjątkowym. Nic, poza błyszczącymi, białymi kropkami na tle czarnego nieba... Prawda? — Obejrzeć gwiazdy... — powtórzyłam cicho.
— Wiesz, gwiazdy są naprawdę piękne. Im dłużej na nie patrzysz, tym bardziej niesamowite ci się wydają.
Zadarłam niechętnie łeb do góry, szczerze wątpiąc w prawdziwość słów wilka.
— Układają się w osobliwe obrazy — podjął się kontynuowania tematu. — Mam swoją jedną ulubioną konstelację, ty też sobie jakąś powinnaś znaleźć. Taką, która najlepiej odzwierciedla twoje odczucia. Którą zawsze bez problemu będziesz umiała odnaleźć na niebie.
Zachęcona wypowiedzią basiora poświęciłam dość długą chwilę ciszy, aż moje oczy wyłapały coś szczególnego. Gwiazdę, która zdawała się świecić mocniej niż inne, która zdawała się chcieć, by to na nią zwracano uwagę w pierwszej kolejności, a jednak oczy obserwatora odnajdowały ją dopiero po kilku chwilach uważnego przyglądania się. Nie miałam pojęcia, czy należała do jakiejś konstelacji, a pomimo tego czułam dziwną pewność, że gwiazda otoczona była wyłącznie samotnością.
— Chyba znalazłam swoją własną gwiazdę. — Uśmiechnęłam się delikatnie, i nie potrafiąc przestać się uśmiechać, odwróciłam łeb w inną stronę, aby Yesterday nie mógł zobaczyć tego wyrazu pyska. Uśmiecham się często. Dziwne, że tyle rzeczy jest nadal w stanie wywołać u mnie radość. A ja za cel postawiłam sobie nie ujawniać nikomu tych radosnych emocji, które powinnam w sobie zabić, podczas gdy ja nie jestem w stanie tego zrobić. Zdając sobie sprawę z tego, na moim pysku na powrót pojawił się bezemocjonalny wyraz. — Lepiej wróć już do jaskini, Yesterday. — Chciałam zabrzmieć chłodno, i chyba mi się udało. Byleby samiec zrozumiał, że nie chcę już jego towarzystwa.
Nie potrzebuję jakiegokolwiek towarzystwa.
Zaczęłam schodzić ze wzgórza, czując na sobie zmęczony wzrok basiora. Powinien się wyspać, podczas gdy siedział ze mną przez noc. Przecież na następny dzień z pewnością miał masę pracy, podczas gdy on wolał spędzić ten czas na wpatrywaniu się w bezchmurne niebo i podziwianiu gwiazd. Więc dlaczego...?
Pokręciłam głową, nie potrafiąc znaleźć odpowiedniego wytłumaczenia. Zaczynałam być przytłaczana przez wątpliwości. Yesterday był dla mnie jedną, wielką zagadką. Nie potrafiłam nie być spięta w jego towarzystwie, a to za sprawą nieufności wobec niego. Martwiłam się swoim nieprzyjemnym snem i bezsilnością, jaka mnie w nim dopadła. Przyrzekłam sobie wtedy, że już nigdy nie pozwolę na taką bezradność wobec zagrożenia. Niepewny był przekaz tego snu. Czy wogóle był w nim przekaz? Gdy mimowolnie przypomniałam sobie to, co działo się w tym koszmarze, nie potrafiłam powstrzymać lekkich drgawek, jakie przeszyły moje ciało. To było oznaką strachu i słabości.
A przecież je też powinnam w sobie zabić.
<Yesterday?> Zaczynam mieć wrażenie, że Shai ma wahania nastroju jak Prascanna ;__;
— Wybacz — odezwał się po tym, jak ponownie znalazł się obok mnie u szczytu wzgórza. — Chciałem po prostu obejrzeć gwiazdy.
— Och... — wyrwało mi się, gdy nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć i nie stać mnie było na choć odrobinę inteligentniejszą wypowiedź. Obejrzeć gwiazdy? Nigdy nie poświęcałam im większej uwagi, skoro były czymś równie powszechnym co trawa, którą zobaczyć można na co dzień. Nie były niczym wyjątkowym. Nic, poza błyszczącymi, białymi kropkami na tle czarnego nieba... Prawda? — Obejrzeć gwiazdy... — powtórzyłam cicho.
— Wiesz, gwiazdy są naprawdę piękne. Im dłużej na nie patrzysz, tym bardziej niesamowite ci się wydają.
Zadarłam niechętnie łeb do góry, szczerze wątpiąc w prawdziwość słów wilka.
— Układają się w osobliwe obrazy — podjął się kontynuowania tematu. — Mam swoją jedną ulubioną konstelację, ty też sobie jakąś powinnaś znaleźć. Taką, która najlepiej odzwierciedla twoje odczucia. Którą zawsze bez problemu będziesz umiała odnaleźć na niebie.
Zachęcona wypowiedzią basiora poświęciłam dość długą chwilę ciszy, aż moje oczy wyłapały coś szczególnego. Gwiazdę, która zdawała się świecić mocniej niż inne, która zdawała się chcieć, by to na nią zwracano uwagę w pierwszej kolejności, a jednak oczy obserwatora odnajdowały ją dopiero po kilku chwilach uważnego przyglądania się. Nie miałam pojęcia, czy należała do jakiejś konstelacji, a pomimo tego czułam dziwną pewność, że gwiazda otoczona była wyłącznie samotnością.
— Chyba znalazłam swoją własną gwiazdę. — Uśmiechnęłam się delikatnie, i nie potrafiąc przestać się uśmiechać, odwróciłam łeb w inną stronę, aby Yesterday nie mógł zobaczyć tego wyrazu pyska. Uśmiecham się często. Dziwne, że tyle rzeczy jest nadal w stanie wywołać u mnie radość. A ja za cel postawiłam sobie nie ujawniać nikomu tych radosnych emocji, które powinnam w sobie zabić, podczas gdy ja nie jestem w stanie tego zrobić. Zdając sobie sprawę z tego, na moim pysku na powrót pojawił się bezemocjonalny wyraz. — Lepiej wróć już do jaskini, Yesterday. — Chciałam zabrzmieć chłodno, i chyba mi się udało. Byleby samiec zrozumiał, że nie chcę już jego towarzystwa.
Nie potrzebuję jakiegokolwiek towarzystwa.
Zaczęłam schodzić ze wzgórza, czując na sobie zmęczony wzrok basiora. Powinien się wyspać, podczas gdy siedział ze mną przez noc. Przecież na następny dzień z pewnością miał masę pracy, podczas gdy on wolał spędzić ten czas na wpatrywaniu się w bezchmurne niebo i podziwianiu gwiazd. Więc dlaczego...?
Pokręciłam głową, nie potrafiąc znaleźć odpowiedniego wytłumaczenia. Zaczynałam być przytłaczana przez wątpliwości. Yesterday był dla mnie jedną, wielką zagadką. Nie potrafiłam nie być spięta w jego towarzystwie, a to za sprawą nieufności wobec niego. Martwiłam się swoim nieprzyjemnym snem i bezsilnością, jaka mnie w nim dopadła. Przyrzekłam sobie wtedy, że już nigdy nie pozwolę na taką bezradność wobec zagrożenia. Niepewny był przekaz tego snu. Czy wogóle był w nim przekaz? Gdy mimowolnie przypomniałam sobie to, co działo się w tym koszmarze, nie potrafiłam powstrzymać lekkich drgawek, jakie przeszyły moje ciało. To było oznaką strachu i słabości.
A przecież je też powinnam w sobie zabić.
<Yesterday?> Zaczynam mieć wrażenie, że Shai ma wahania nastroju jak Prascanna ;__;
Od Yesterday'a CD. Prascanny
Gdy odwróciłem się, by odpowiedzieć Prascannie, wilczyca była już dość daleko. Uznałem, że nie ma sensu za nią wrzeszczeć i powiem jej wszystko przy najbliższej okazji. Od początku próbowałem stać się dla niej przyjacielem - widać było, że potrzebowała takiej osoby. Jednak medyczka tego nie dostrzegała... i wciąż nie dostrzega.
Westchnąłem cicho i przyspieszyłem kroku. Zacząłem węszyć w poszukiwaniu zapachu jakiejś potencjalnej ofiary - zająca czy renifera, było mi wszystko jedno. Gdybym polował z Altair, zapewne poszukalibyśmy czegoś większego, ale w tej chwili moja siostra chyba nie była odpowiednią osobą do takich rzeczy... i przebywała chyba poza granicami WKS. Musiałem więc zadowolić się zdobyczą mniejszą od wołu.
Już po kilku minutach wywęszyłem spore stado reniferów. Pobiegłem przed siebie, kierując się wonią kopytnych zwierząt, trzymając się nisko przy ziemi, bym nie został zauważony. Podchodziłem do roślinożerców pod wiatr, stąpając możliwie najciszej i najostrożniej, chcąc uniknąć wywęszenia i usłyszenia. W międzyczasie omiatałem spojrzeniem całe stado, chcąc znaleźć najsłabszą sztukę. Mój wzrok wyłowił samca w średnim wieku, kulejącego na jedną z tylnych nóg - idealną potencjalną ofiarę. Zacząłem się skradać w stronę wybrańca, aż znalazłem się zaledwie kilkanaście metrów od niego. Wtedy wystrzeliłem przed siebie, płosząc przy okazji stado. Miałem jednak kilka sekund przewagi, więc dogonienie mojego celu, szczególnie niesprawnego w pełni, nie było dla mnie większym problemem. Przez kilka chwil biegłem równo z reniferem, potem wybiłem się i wgryzłem w gardło roślinożercy, pociągając go w dół. Oboje przekoziołkowaliśmy, a ja puściłem ofiarę, by uniknąć zgniecenia. Samiec wstał po chwili, ale byłem równie szybki co on. Zacząłem go okrążać, co chwila zmieniając kierunek, by mieć szanse ponownie zaatakować kopytnego. W pewnym momencie udało mi się wgryźć w brzuch renifera, utrudniając mu zachowanie równowagi. Roślinożerca wierzgnął raz czy dwa, zmuszając mnie do puszczenia i wycofania się o kilka kroków. Moją taktykę zastosowałem ponownie. I tym razem udało mi się zacisnąć szczęki w okolicach brzucha ofiary. Pociągnąłem kopytnego w dół, a potem błyskawicznie rzuciłem się ku szyi renifera. Wbiłem kły w miękkie mięso i zacisnąłem. Następnie, czując, że roślinożerca próbuje mnie zrzucić, odskoczyłem. Z szyi zwierzęcia buchnęła krew - najwidoczniej przegryzłem tętnicę. Jeśli tak, śmierć mojej ofiary pozostawała kwestią kilku minut...
Nieżywego już samca uchwyciłem za kark i zacząłem ciągnąć w kierunku Wichrowych Wzgórz. W duchu cieszyłem się, że polowanie się udało. Nie zdążyłem jednak przebyć pięćdziesięciu metrów, gdy usłyszałem czyjeś delikatne kroki. Spojrzałem w bok i dostrzegłem biegnącą w moją stronę Prascannę, z Lemim na grzbiecie. Puściłem ciało renifera, gdy tylko stanęła obok mnie.
- Cześć - przywitała się.
- Cześć - odpowiedziałem w ten sam sposób. - Pomożesz mi?
Medyczka kiwnęła głową. Oboje chwyciliśmy upolowanego przeze mnie kopytnego i zaczęliśmy ciągnąć go w wiadomym kierunku. Razem szło nam to o wiele szybciej i łatwiej. Już po niedługim czasie mięso zostało podzielone na porcje i rozdane wszystkim, którzy go potrzebowali.
Uznawszy swoją pracę za aktualnie zakończoną, pobiegłem truchtem w kierunku Rzeki Leminga. Prascanna w milczeniu podążała za mną. Gdy znaleźliśmy się nad zbiornikiem wodnym, opłukałem się nieco z krwi - szczególnie z tej części, której nie byłem w stanie wylizać. Gdy skończyłem już czynności higieniczne, usiadłem obok towarzyszącej mi medyczki.
- Wracając do naszej rozmowy... - zacząłem, spoglądając na przepływającą wodę. - Jeśli chcesz, mogę być twoim przyjacielem. Usiłowałem ci to pokazać tak właściwie od samego początku... że chciałbym nim być.
Wilczyca odwróciła głowę w bok, chyba chcąc uniknąć mojego wzroku. Ja zaś przekrzywiłem nieco łeb, zastanawiając się, nad czym myśli.
<Prascanna?>
Westchnąłem cicho i przyspieszyłem kroku. Zacząłem węszyć w poszukiwaniu zapachu jakiejś potencjalnej ofiary - zająca czy renifera, było mi wszystko jedno. Gdybym polował z Altair, zapewne poszukalibyśmy czegoś większego, ale w tej chwili moja siostra chyba nie była odpowiednią osobą do takich rzeczy... i przebywała chyba poza granicami WKS. Musiałem więc zadowolić się zdobyczą mniejszą od wołu.
Już po kilku minutach wywęszyłem spore stado reniferów. Pobiegłem przed siebie, kierując się wonią kopytnych zwierząt, trzymając się nisko przy ziemi, bym nie został zauważony. Podchodziłem do roślinożerców pod wiatr, stąpając możliwie najciszej i najostrożniej, chcąc uniknąć wywęszenia i usłyszenia. W międzyczasie omiatałem spojrzeniem całe stado, chcąc znaleźć najsłabszą sztukę. Mój wzrok wyłowił samca w średnim wieku, kulejącego na jedną z tylnych nóg - idealną potencjalną ofiarę. Zacząłem się skradać w stronę wybrańca, aż znalazłem się zaledwie kilkanaście metrów od niego. Wtedy wystrzeliłem przed siebie, płosząc przy okazji stado. Miałem jednak kilka sekund przewagi, więc dogonienie mojego celu, szczególnie niesprawnego w pełni, nie było dla mnie większym problemem. Przez kilka chwil biegłem równo z reniferem, potem wybiłem się i wgryzłem w gardło roślinożercy, pociągając go w dół. Oboje przekoziołkowaliśmy, a ja puściłem ofiarę, by uniknąć zgniecenia. Samiec wstał po chwili, ale byłem równie szybki co on. Zacząłem go okrążać, co chwila zmieniając kierunek, by mieć szanse ponownie zaatakować kopytnego. W pewnym momencie udało mi się wgryźć w brzuch renifera, utrudniając mu zachowanie równowagi. Roślinożerca wierzgnął raz czy dwa, zmuszając mnie do puszczenia i wycofania się o kilka kroków. Moją taktykę zastosowałem ponownie. I tym razem udało mi się zacisnąć szczęki w okolicach brzucha ofiary. Pociągnąłem kopytnego w dół, a potem błyskawicznie rzuciłem się ku szyi renifera. Wbiłem kły w miękkie mięso i zacisnąłem. Następnie, czując, że roślinożerca próbuje mnie zrzucić, odskoczyłem. Z szyi zwierzęcia buchnęła krew - najwidoczniej przegryzłem tętnicę. Jeśli tak, śmierć mojej ofiary pozostawała kwestią kilku minut...
Nieżywego już samca uchwyciłem za kark i zacząłem ciągnąć w kierunku Wichrowych Wzgórz. W duchu cieszyłem się, że polowanie się udało. Nie zdążyłem jednak przebyć pięćdziesięciu metrów, gdy usłyszałem czyjeś delikatne kroki. Spojrzałem w bok i dostrzegłem biegnącą w moją stronę Prascannę, z Lemim na grzbiecie. Puściłem ciało renifera, gdy tylko stanęła obok mnie.
- Cześć - przywitała się.
- Cześć - odpowiedziałem w ten sam sposób. - Pomożesz mi?
Medyczka kiwnęła głową. Oboje chwyciliśmy upolowanego przeze mnie kopytnego i zaczęliśmy ciągnąć go w wiadomym kierunku. Razem szło nam to o wiele szybciej i łatwiej. Już po niedługim czasie mięso zostało podzielone na porcje i rozdane wszystkim, którzy go potrzebowali.
Uznawszy swoją pracę za aktualnie zakończoną, pobiegłem truchtem w kierunku Rzeki Leminga. Prascanna w milczeniu podążała za mną. Gdy znaleźliśmy się nad zbiornikiem wodnym, opłukałem się nieco z krwi - szczególnie z tej części, której nie byłem w stanie wylizać. Gdy skończyłem już czynności higieniczne, usiadłem obok towarzyszącej mi medyczki.
- Wracając do naszej rozmowy... - zacząłem, spoglądając na przepływającą wodę. - Jeśli chcesz, mogę być twoim przyjacielem. Usiłowałem ci to pokazać tak właściwie od samego początku... że chciałbym nim być.
Wilczyca odwróciła głowę w bok, chyba chcąc uniknąć mojego wzroku. Ja zaś przekrzywiłem nieco łeb, zastanawiając się, nad czym myśli.
<Prascanna?>
od Exana cd Luna
Obudziłem się obok Dangroła. A przed nim był list. Chciałem się ruszyć, ale nie mogłem, bo utrudniało to wielkie cielsko dobermana, do którego dziwnie byłem przywiązany. Przeczytałem list i mocno się wkurzyłem. Przy moim szarpaniu Dangaroł obudził się i zaczął się wierzgać.
- Zobacz!- warknąłem na psa, a on popatrzył na list
- To wszystko twoja wina!- syknął pies z zmrużył oczy w morderczym spojrzeniu.
- Chyba przez ciebie, gdybyś nie skakał wokół niej i nie patrzył się na mnie w taki sposób, nie doszłoby do tego, a teraz muszę być do ciebie przywiązany!
- Osz ty!- warknął i rzucił się na mnie. Zaczęliśmy się okładać łapami i gryźć po szyi, policzkach... Najwięcej bęcków niestety zebrałem ja, bo natura nie uzdolniła mnie do obrony, tylko do leczenia, niestety.
- Ty bękarcie!- warczał Dangaroł, gryząc mnie w policzek
- Pchlarzu!- syknąłem, dając mu po pysku.
Sprzeczka trwała do młodego popołudnia. Zmęczeni, pogryzieni i pobici dyszeliśmy bezradni. Bez sensu takie coś. Nie można nas zmusić, abyśmy się lubili. Gdy minęła godzina druga, bójka poszła znowu z mojej winy, bo chciałem iść do pracy, a on na to, że to nie jego problem. I znowu cios za ciosami, ugryzienia, za ugryzieniami. Ciskaliśmy się o ściany, ja parzyłem magią Dangoroła, a on za to częstował mnie rzędem ostrych zębów. W końcu nie wytrzymałem z nerwów i z całych sił jakiej uzbierałem w łapie i uderzyłem dobermana w pysk. Siła była tak mocna, że doberman zatoczył głową i stracił przytomność.
- Głupi pies- syknąłem i poszedłem wraz z jego ciężkim cielskiem do apteczki, aby opatrzyć paskudne pogryzienia. Zmęczenie doprowadziło mnie do tego, że padłem na ziemię i zatopiłem się w głęboki sen.
<Luna? A morał jest taki, że nie można nikogo zmuszać do tego, aby ktoś kogoś polubił :3>
- Zobacz!- warknąłem na psa, a on popatrzył na list
- To wszystko twoja wina!- syknął pies z zmrużył oczy w morderczym spojrzeniu.
- Chyba przez ciebie, gdybyś nie skakał wokół niej i nie patrzył się na mnie w taki sposób, nie doszłoby do tego, a teraz muszę być do ciebie przywiązany!
- Osz ty!- warknął i rzucił się na mnie. Zaczęliśmy się okładać łapami i gryźć po szyi, policzkach... Najwięcej bęcków niestety zebrałem ja, bo natura nie uzdolniła mnie do obrony, tylko do leczenia, niestety.
- Ty bękarcie!- warczał Dangaroł, gryząc mnie w policzek
- Pchlarzu!- syknąłem, dając mu po pysku.
Sprzeczka trwała do młodego popołudnia. Zmęczeni, pogryzieni i pobici dyszeliśmy bezradni. Bez sensu takie coś. Nie można nas zmusić, abyśmy się lubili. Gdy minęła godzina druga, bójka poszła znowu z mojej winy, bo chciałem iść do pracy, a on na to, że to nie jego problem. I znowu cios za ciosami, ugryzienia, za ugryzieniami. Ciskaliśmy się o ściany, ja parzyłem magią Dangoroła, a on za to częstował mnie rzędem ostrych zębów. W końcu nie wytrzymałem z nerwów i z całych sił jakiej uzbierałem w łapie i uderzyłem dobermana w pysk. Siła była tak mocna, że doberman zatoczył głową i stracił przytomność.
- Głupi pies- syknąłem i poszedłem wraz z jego ciężkim cielskiem do apteczki, aby opatrzyć paskudne pogryzienia. Zmęczenie doprowadziło mnie do tego, że padłem na ziemię i zatopiłem się w głęboki sen.
<Luna? A morał jest taki, że nie można nikogo zmuszać do tego, aby ktoś kogoś polubił :3>
Od Prascanny CD Yesterday'a
-Dobrze, tylko ja...ja chciałam żebyś ty był moim przyjacielem i mnie polubił. Ale raczej nic z tego ty mnie zbyt nie lubisz...ja już pójdę- odpowiedziałam i odeszłam ze spuszczoną głową i łzami w oczach.
Poszłam nad Rzekę Leminga i usiagłam na jej brzegu, wtedy leming zszedł z mojego grzbietu i powiedział:
-Ty go lubisz- oznajmił mój towarzysz.
-Tak- odpowiedziałam patrząc na niego.
-Ale nie tak, ty go bardziej niż lubisz wiesz o co mi chodzi- wypowiedział patrząc ma mnie.
-Nie...a nawet jeśli to i tak nic z tego bo on nie był by z kimś takim jak ja- odpowiedziałam ze smutkiem.
-Wiedziałem- odpowiedział radośnie
-Ale nie powiem mu tego bo by mnie wyśmiał i odrzucił , on nawet mnie nie lubi- odparłam wciąż ze smutkiem.
-Tego nie wiesz- odpowiedział z uśmiechem
-Domyślam się- stwierdziłam ze smutkiem i położyłam się na ziemi.
-On by po prostu nie był z kimś takim jak ja...w sumie to ja to wszystko robiła dla niego żeby mnie dostrzegł- powiedziałam patrząc w wodę.
-Nie smuć się, może jednak - odparł i przytulił się do mnie ja odpowiedziałam ciszą. Leżałam tam jeszcze kilka minut w końcu zgłodniałam.
-Idę na coś zapolować- oznajmiłam.
-Zaczekaj tu ja ci coś upoluję.- stwierdził zmienił się w tygrysa i pobiegł po kilku minutach wrócił z zającem i położył go przedemną.
-Proszę- dodał.
-Dziękuję - odparła z lekkim uśmiechem. Leming wyczarował sobie kilka orzechów i zaczęliśmy jeść. Gdy już zjedliśmy postanowiliśmy wrzucić do jaskini. Idąc, w pewnym momencie dostrzegłam Yesterday'a
<Yesterday?>
Poszłam nad Rzekę Leminga i usiagłam na jej brzegu, wtedy leming zszedł z mojego grzbietu i powiedział:
-Ty go lubisz- oznajmił mój towarzysz.
-Tak- odpowiedziałam patrząc na niego.
-Ale nie tak, ty go bardziej niż lubisz wiesz o co mi chodzi- wypowiedział patrząc ma mnie.
-Nie...a nawet jeśli to i tak nic z tego bo on nie był by z kimś takim jak ja- odpowiedziałam ze smutkiem.
-Wiedziałem- odpowiedział radośnie
-Ale nie powiem mu tego bo by mnie wyśmiał i odrzucił , on nawet mnie nie lubi- odparłam wciąż ze smutkiem.
-Tego nie wiesz- odpowiedział z uśmiechem
-Domyślam się- stwierdziłam ze smutkiem i położyłam się na ziemi.
-On by po prostu nie był z kimś takim jak ja...w sumie to ja to wszystko robiła dla niego żeby mnie dostrzegł- powiedziałam patrząc w wodę.
-Nie smuć się, może jednak - odparł i przytulił się do mnie ja odpowiedziałam ciszą. Leżałam tam jeszcze kilka minut w końcu zgłodniałam.
-Idę na coś zapolować- oznajmiłam.
-Zaczekaj tu ja ci coś upoluję.- stwierdził zmienił się w tygrysa i pobiegł po kilku minutach wrócił z zającem i położył go przedemną.
-Proszę- dodał.
-Dziękuję - odparła z lekkim uśmiechem. Leming wyczarował sobie kilka orzechów i zaczęliśmy jeść. Gdy już zjedliśmy postanowiliśmy wrzucić do jaskini. Idąc, w pewnym momencie dostrzegłam Yesterday'a
<Yesterday?>
Od Hikaru
— Widziałeś już Rzekę Leminga. W tym samym miejscu, gdzie byliśmy, poleciłem poczekać naszej jedynej zwiadowczyni – Scarlet, z którą odbędziesz swój pierwszy patrol. Jeśli ją poprosisz, być może zechce oprowadzić cię po terenach watahy, ale to nie należy do jej obowiązków...
W odpowiedzi machnąłem łapą.
— Sam mogę zwiedzić tereny — zapewniłem, przerywając tym samym wypowiedź Alfy. A on w odpowiedzi kiwnął głową i odszedł bez słowa.
— Ty to... Scarlet, nie? — zapytałem od niechcenia, by się upewnić, że to ta osobniczka, z którą, według Alfy, miałem od tej pory dzielić swoje obowiązki. O tyle dobrze, że narazie tylko z nią, skoro zwiadowców w watasze, wliczając mnie, było jedynie... dwóch. A skoro tak, to raczej nie miałem powodu do narzekań.
Przytaknęła, uśmiechając się do mnie luźno, choć oczy uważnie badały moją sylwetkę, zdradzając nieufność do mojej osoby. Uznając, że powinienem pozostać z nią w dobrych stosunkach, odwzajemniłem uśmiech.
— No, chyba możemy wyruszyć? — I nie czekając na odpowiedź ruszyła truchtem wzdłuż rzeki, obok której szliśmy.
— Jasne — odparłem krótko w stronę wadery.
— Wiesz, jak skończymy, mogę oprowadzić cię po terenach... — zaproponowała nagle samica, patrząc się za siebie, a dokładniej na mnie. W jej głosie wyczułem nutkę niezdecydowania, jakby nie była pewna co do tego, czy chciałaby tracić czas na takie formalności, a tę propozycję złożyła tylko z uprzejmości.
— Będę zadowolony z twojego towarzystwa — odpowiedziałem pod wpływem chwili. A wcale zadowolony nie byłem myślą spędzenia więcej czasu niż to było konieczne z obcą wilczycą.
<Scarlet?> Nijakie wyszło to opowiadanie, wiem. Nie bij...
W odpowiedzi machnąłem łapą.
— Sam mogę zwiedzić tereny — zapewniłem, przerywając tym samym wypowiedź Alfy. A on w odpowiedzi kiwnął głową i odszedł bez słowa.
***
Wilczyca wyglądała dość... nietypowo. Czerwona grzywka, długi, puchaty ogon z grubymi paskami tego samego koloru, dziwne znaki po jednym na obu jej ramionach, no i wyposażenie samicy. Co jak co, ale zaciekawiłem się tym, jak idzie jej posługiwanie się łukiem. Uznałem, że ma do tego sprawne łapy.— Ty to... Scarlet, nie? — zapytałem od niechcenia, by się upewnić, że to ta osobniczka, z którą, według Alfy, miałem od tej pory dzielić swoje obowiązki. O tyle dobrze, że narazie tylko z nią, skoro zwiadowców w watasze, wliczając mnie, było jedynie... dwóch. A skoro tak, to raczej nie miałem powodu do narzekań.
Przytaknęła, uśmiechając się do mnie luźno, choć oczy uważnie badały moją sylwetkę, zdradzając nieufność do mojej osoby. Uznając, że powinienem pozostać z nią w dobrych stosunkach, odwzajemniłem uśmiech.
— No, chyba możemy wyruszyć? — I nie czekając na odpowiedź ruszyła truchtem wzdłuż rzeki, obok której szliśmy.
— Jasne — odparłem krótko w stronę wadery.
— Wiesz, jak skończymy, mogę oprowadzić cię po terenach... — zaproponowała nagle samica, patrząc się za siebie, a dokładniej na mnie. W jej głosie wyczułem nutkę niezdecydowania, jakby nie była pewna co do tego, czy chciałaby tracić czas na takie formalności, a tę propozycję złożyła tylko z uprzejmości.
— Będę zadowolony z twojego towarzystwa — odpowiedziałem pod wpływem chwili. A wcale zadowolony nie byłem myślą spędzenia więcej czasu niż to było konieczne z obcą wilczycą.
<Scarlet?> Nijakie wyszło to opowiadanie, wiem. Nie bij...
Konkurs - Koszmary na miarę
Z racji, iż ostatnio niewiele się tutaj dzieje, postanowiłam zorganizować konkurs pt. "Koszmary na miarę". Jest on podzielony na dwie kategorie, każdą będę oceniać osobno.
Kategoria pierwsza to opowiadanie. Oceniać będę zgodność z tematem, długość, spójność, oryginalność, ciekawość, ortografię i estetykę. Minimalna długość pracy to 300 słów.
>>> <<<
Druga kategoria to rysunek, może być wykonany zarówno tradycyjnie, jak i na komputerze. Oceniać będę zgodność z tematem, oryginalność i estetykę.
Temat obydwu kategorii to oczywiście "Koszmary na miarę".
Wszystkie prace, zarówno rysunki, jak i opowiadania, proszę wysyłać na howrse do graczki Heroica. Konkurs trwa do końca sierpnia, a wyniki ukażą się początkiem września. Każda praca zdobędzie jakąś nagrodę, więc zachęcam wszystkich, również resztę administracji, do brania udziału.
Yesterday
Od Yesterday'a CD. Prascanny
Nie miałem ani siły, ani ochoty, by rozmyślać nad słowami Prascanny. Niech sama się zastanowi nad całokształtem swojego zachowania i swoich oczekiwań. W końcu nie jestem psychologiem, prawda?
Położyłem się w niedużym zagłębieniu jakiś kilometr dalej. Głowa pękała mi od nadmiaru informacji i różnych problemów. Sprawy WKS, walka z ludźmi, powrót wilków z Północy na ich własne, oczyszczone tereny, przemiana mojej siostry i jeszcze psychika różowej medyczki. Za dużo tego wszystkiego. Przydałby mi się urlop. Pojechałbym sobie na jakąś tropikalną wyspę, usunąwszy sobie uprzednio na kilka czy kilkanaście dni pamięć. Mógłbym sobie wypocząć bez zamartwiania się o sprawy watahy. Tylko... nie byłem pewien, czy dobrze byłoby zostawiać Lily'ego teraz samego, szczególnie po... tym incydencie z Cassie i moją siostrą... Nie, obie musiałyby najpierw wrócić, a ja upewnić się, że nic nie zagraża stadu. Eh... czy jak na razie z mojej wycieczki nici. Szkoda, naprawdę miałem ochotę wyjechać. Szczególnie, że zbliżała się do mnie Prascanna z lemingiem na grzbiecie. Wstałem i poczekałem, aż wilczyca do mnie podejdzie.
- Przepraszam cię za moje zachowanie, nie będę już robić nic, co wykracza za zakres medycyny - oznajmiła medyczka i ruszyła w dalszą drogę, dodając na odchodnym: - A ja chciałam zdobyć przyjaciół, tylko tyle.
- Prascanna, poczekaj! - zawołałem i podbiegłem do niej. - Kolejny raz źle mnie zrozumiałaś. Przepraszam, że tak krzyczałem, ale... naprawdę mam już wszystkiego dość. Nie mam nic przeciwko, żebyś robiła coś poza swoimi zwykłymi obowiązkami, ale chciałbym, żebyś myślała trochę. Nie chcę, żeby moja wataha straciła medyczkę, kiedy ta ni z tego, ni z owego postanowi ocalić innych. Jako Alfa wolałbym uniknąć niepotrzebnego poświęcenia.
- Dobrze - mruknęła cicho Prascanna ze zwieszoną głową. - Postaram się myśleć i takie tam.
- Hej, rozchmurz się! - zawołałem pogodnie, spoglądając na nią. - Nie podchodź do tego z taką smutną miną! Zależy mi na tym, żebyś żyła. (ten uczuć kiedy znajdujesz na zewnętrznym parapecie martwego ptaka) I, moim zdaniem, przyjaciół zdobędziesz po prostu będąc sobą. Prawdziwym przyjaciołom nie powinnaś pokazywać, jaka jesteś silna - to oni powinni zaakceptować cię w pełni taką, jaką jesteś.
- Tak jak Lemi... - powiedziała zamyślona wilczyca.
- Lemi? - upewniłem się, spoglądając na siedzącego na grzbiecie mojej towarzyszki leminga. Cóż, to co prawda niezbyt kreatywne imię idealnie pasowało do takiego uroczego futrzaka.
- To ten leming. Teraz mój towarzysz. Przyszedł do mnie i zaczął mnie pocieszać. Wyczarował dla mnie nawet kwiatka! - odpowiedziała mi ochoczo Prascanna.
- No widzisz. - Uśmiechnąłem się. - Jemu nie musiałaś pokazywać, jaka jesteś silna. I jestem pewien, że jeśli się przyjrzysz i trochę poszukasz, to znajdziesz kolejnego przyjaciela. A teraz musisz mi wybaczyć, ale powinienem pójść na polowanie.
<Prascanna?>
Położyłem się w niedużym zagłębieniu jakiś kilometr dalej. Głowa pękała mi od nadmiaru informacji i różnych problemów. Sprawy WKS, walka z ludźmi, powrót wilków z Północy na ich własne, oczyszczone tereny, przemiana mojej siostry i jeszcze psychika różowej medyczki. Za dużo tego wszystkiego. Przydałby mi się urlop. Pojechałbym sobie na jakąś tropikalną wyspę, usunąwszy sobie uprzednio na kilka czy kilkanaście dni pamięć. Mógłbym sobie wypocząć bez zamartwiania się o sprawy watahy. Tylko... nie byłem pewien, czy dobrze byłoby zostawiać Lily'ego teraz samego, szczególnie po... tym incydencie z Cassie i moją siostrą... Nie, obie musiałyby najpierw wrócić, a ja upewnić się, że nic nie zagraża stadu. Eh... czy jak na razie z mojej wycieczki nici. Szkoda, naprawdę miałem ochotę wyjechać. Szczególnie, że zbliżała się do mnie Prascanna z lemingiem na grzbiecie. Wstałem i poczekałem, aż wilczyca do mnie podejdzie.
- Przepraszam cię za moje zachowanie, nie będę już robić nic, co wykracza za zakres medycyny - oznajmiła medyczka i ruszyła w dalszą drogę, dodając na odchodnym: - A ja chciałam zdobyć przyjaciół, tylko tyle.
- Prascanna, poczekaj! - zawołałem i podbiegłem do niej. - Kolejny raz źle mnie zrozumiałaś. Przepraszam, że tak krzyczałem, ale... naprawdę mam już wszystkiego dość. Nie mam nic przeciwko, żebyś robiła coś poza swoimi zwykłymi obowiązkami, ale chciałbym, żebyś myślała trochę. Nie chcę, żeby moja wataha straciła medyczkę, kiedy ta ni z tego, ni z owego postanowi ocalić innych. Jako Alfa wolałbym uniknąć niepotrzebnego poświęcenia.
- Dobrze - mruknęła cicho Prascanna ze zwieszoną głową. - Postaram się myśleć i takie tam.
- Hej, rozchmurz się! - zawołałem pogodnie, spoglądając na nią. - Nie podchodź do tego z taką smutną miną! Zależy mi na tym, żebyś żyła. (ten uczuć kiedy znajdujesz na zewnętrznym parapecie martwego ptaka) I, moim zdaniem, przyjaciół zdobędziesz po prostu będąc sobą. Prawdziwym przyjaciołom nie powinnaś pokazywać, jaka jesteś silna - to oni powinni zaakceptować cię w pełni taką, jaką jesteś.
- Tak jak Lemi... - powiedziała zamyślona wilczyca.
- Lemi? - upewniłem się, spoglądając na siedzącego na grzbiecie mojej towarzyszki leminga. Cóż, to co prawda niezbyt kreatywne imię idealnie pasowało do takiego uroczego futrzaka.
- To ten leming. Teraz mój towarzysz. Przyszedł do mnie i zaczął mnie pocieszać. Wyczarował dla mnie nawet kwiatka! - odpowiedziała mi ochoczo Prascanna.
- No widzisz. - Uśmiechnąłem się. - Jemu nie musiałaś pokazywać, jaka jesteś silna. I jestem pewien, że jeśli się przyjrzysz i trochę poszukasz, to znajdziesz kolejnego przyjaciela. A teraz musisz mi wybaczyć, ale powinienem pójść na polowanie.
<Prascanna?>
Od Prascanny CD Yesterday'a
-Ale jak...? Jeśli co nie zrobię to jest źle... I w dodatku nikt mi nawet chociaż raz nie po dziękuje -powiedziałam ze łzami w oczach patrząc na Yesterday'a.
-Rób to co ci dobrze wychodzi, masz moce które są bardzo przydatne używaj ich- odparł ze stanowczością.
-Nawet jeśli bym tak robiła to i tak nikt mi nawet nie podziękuje - stwierdziłam ze smutkiem .
-Tego nie wiesz- odrzekł z powagą.
-Ale to możliwe- odpowiedziałam i położyłam się na ziemi.
-Ehhh zostawię cię samą- odparł i odszedł a ja leżałam na ziemi i myślałam. Nagle przyszedł do mnie leming, zaczął się do mnie tylić i mnie pocieszać, widział iż mi się nie poprawia więc jakoś wyczarował mi kwiatka a następnie mi go przyniósł i powiedział ,,Proszę ” uśmiechnełam się do niego i zapytałam czy chciałby zostać moim towarzyszem a on się zgodził nadałam mu imię Lemi. Wziełam go na grzbiet i poszłam szukać Yesterday'a. Byłam szczęśliwa, że w końcu znalazłam prawdziwego przyjaciela, byłam już szczęśliwsza. Po chwili znalazłam Yesterday'a i powiedziałam:
-Przepraszam cię za moje zachowanie, nie będę już robić nic co wykracza za zakres medycyny- powiedziałam i miałam już odchodzić wraz z moim towarzyszem na plecach .
-A ja chciałam zdobyć przyjaciół, tylko tyle- dodałam
<Yesterday?>
-Rób to co ci dobrze wychodzi, masz moce które są bardzo przydatne używaj ich- odparł ze stanowczością.
-Nawet jeśli bym tak robiła to i tak nikt mi nawet nie podziękuje - stwierdziłam ze smutkiem .
-Tego nie wiesz- odrzekł z powagą.
-Ale to możliwe- odpowiedziałam i położyłam się na ziemi.
-Ehhh zostawię cię samą- odparł i odszedł a ja leżałam na ziemi i myślałam. Nagle przyszedł do mnie leming, zaczął się do mnie tylić i mnie pocieszać, widział iż mi się nie poprawia więc jakoś wyczarował mi kwiatka a następnie mi go przyniósł i powiedział ,,Proszę ” uśmiechnełam się do niego i zapytałam czy chciałby zostać moim towarzyszem a on się zgodził nadałam mu imię Lemi. Wziełam go na grzbiet i poszłam szukać Yesterday'a. Byłam szczęśliwa, że w końcu znalazłam prawdziwego przyjaciela, byłam już szczęśliwsza. Po chwili znalazłam Yesterday'a i powiedziałam:
-Przepraszam cię za moje zachowanie, nie będę już robić nic co wykracza za zakres medycyny- powiedziałam i miałam już odchodzić wraz z moim towarzyszem na plecach .
-A ja chciałam zdobyć przyjaciół, tylko tyle- dodałam
<Yesterday?>
Od Altair CD. Cassie
Otworzyłam oczy, gdy tylko się ocknęłam. Leżałam na miękkim posłaniu ze skór w jakiejś jaskini pełnej znanych mi skądś zapachów, z głową owiniętą bandażami i obolałym ciałem. Mimo, iż wytężałam mózg, nie mogłam zidentyfikować żadnej z otaczających mnie woni; co więcej, nie umiałam nawet uzmysłowić sobie, gdzie jestem. A z tego, jak się w tamtym miejscu znalazłam, nie pamiętałam już zupełnie nic.
I nagle wspomnienia zaczęły się pojawiać - poszukiwanie roślin leczniczych przy północnej granicy, atak dwóch wrogich basiorów, ból, rubinową krew zalewającą wszystko... I jedno jedyne znajome warknięcie, zanim odpłynęłam - warknięcie, które niewątpliwie wydała z siebie Cassie...
Nagle dostrzegłam smukłą wilczycę o poważnym, niezdradzającym emocji wyrazie pyska, posiadającą lśniące zielonkawe futro. Byłam pewna, że ją znam. Tylko jak mogła mieć na imię...
- Obudziła się - powiedziała wadera do kogoś, odwracając na chwilę głowę. Miała przyjemny głos, co prawda nieco ochrypły, ale zarazem tajemniczy i taki... dobry.
- Gdzie jest Cassie? - wyszeptałam, świdrując ją spojrzeniem. Ona tylko odwróciła jeszcze raz głowę, jakby sprawdzając, gdzie znajduje się ktoś inny.
I po chwili zobaczyłam, na kogo tak wyczekiwała. Wilk był dość smukły, obdarzony beżowo-brązowym futrem i szarymi, nieprzeniknionymi ślepiami. Kroczył stanowczo, a zarazem dość łagodnie, jakby był jednocześnie kimś wysoko postawionym i dobrym; jego zapach zaś znałam doskonale. Przypominał mój... Yesterday, Alfa watahy, mój przyszywany brat.
- Altair - powiedział miękkim głosem, gdy znalazł się obok mnie i zielonkawej wadery.
- Co się stało? - zapytałam, wciąż cicho, nie mając sił na podniesienie głosu. - Gdzie jest Cassie?
- Ona... została wypędzona... - wymruczał basior. - Za... za to, co ci zrobiła.
- Ale... to te obce wilki mnie zraniły - zaprotestowałam. - Ona tylko przybiegła mi pomóc... chyba...
- Nie o to chodzi, Altair - odezwała się zielona wilczyca... Elan. - Wiemy, że to nie ona cię zaatakowała. Chodzi nam raczej o to, co zrobiła na koniec...
Spojrzałam na nią zarazem z ciekawością i niepokojem, ze spojrzeniem pytającym, o co chodzi.
- Ona... ugryzła cię - wyszeptał Yesterday. - Wampir... cię... ugryzł.
- Wiesz, co to oznacza, Altair? - zapytała Elan, patrząc mi w oczy. Pokręciłam głową, nie umiejąc sobie nic przypomnieć. - Najprawdopodobniej... stałaś się teraz taka jak ona.
- Ale... ja nie mogę być wampirem! Skąd ta pewność? To przecież niemożliwe... - zaczęłam mówić, przerażona właśnie przedstawionym mi faktem. Elan tylko odwróciła głowę, a Yesterday... na niego nie było co liczyć. Gapił się tylko na ziemię, zajęty jakimiś myślami. Nikt nie zamierzał mi odpowiedzieć...
Wstałam, nagle pełna sił, i wybiegłam z jaskini Uzdrowicielki. Już wszystko pamiętałam... Swoje kroki skierowałam w stronę Rzeki Leminga. Zazwyczaj nad jej brzegiem było co najmniej kilka niedużych zagłębień, w których zbierała się woda. A ja tak bardzo chciałam zobaczyć moje odbicie, upewnić się, że jestem całkowicie normalna...
Z poślizgiem zatrzymałam się nad jedną z takich kałuż. Wydawało mi się, że minęła ledwie chwila, odkąd opuściłam grotę Elan. Przecież nie byłam w stanie tak szybko biegać, nikt nie był... A może się myliłam? Tym prędzej pochyliłam się nad taflą wody i z zaskoczenia nieomal się przewróciłam. Moje odbicie... wyglądało inaczej. Zmienił się mój wygląd.
Jedno z moich uszu było naderwane, trzy podłużne miejsca na pysku i szyi pozbawione były sierści, odsłaniając różowawe, wypukłe blizny. Futro pod oczami, dotychczas fioletowe, ściemniało i wyblakło, stając się ciemnoszare. Ale najgorsze... najgorsze były moje oczy. Dotychczas tęczówki miałam koloru pogodnego nieba, teraz zaś były burgundowe. Czyżby naprawdę została przemieniona... w wampira?
- Chwila... - zaczęłam myśleć na głos. - Jeśli jestem wampirem, to chyba powinnam zareagować jakoś na zapach krwi... czy tam samą krew...
Rozejrzałam się wkoło, szukając jakichkolwiek śladów jakiegokolwiek żywego leminga. Jednocześnie wytężyłam słuch i starałam się wychwycić woń jakiegoś przedstawiciela tego gatunku. Już po kilku sekundach wyczułam zapach futerkowego zwierzątka. Nie zastanawiając się, ruszyłam na polowanie. Mimo wątpliwości byłam niemalże pewna, że nie zareaguję w żaden wyjątkowy sposób... Cóż, nie mogłam się chyba bardziej pomylić.
Upolowanie leminga nie stanowiło dla mnie żadnego problemu - udało mi się chwycić go i wbić zęby w jego ciałko. Wtedy poczułam, jak moje kły się wydłużają... i zaczęłam wypijać krew z jeszcze żywego zwierzęcia. Dopiero gdy przestał oddychać, całkowicie pozbawiony krwi, dotarło do mnie, co zrobiłam. Martwe ciało wypadło mi z pyska i pacnęło o ziemię, a ja cofnęłam się o kilka kroków. Czyli jednak Elan miała rację... Jestem wampirem...
Zrozpaczona, pobiegłam gdzieś przed siebie, nawet nie wiedząc gdzie, bo z oczu obficie płynęły mi łzy, skutecznie zasłaniając widok. Nim się całkowicie uspokoiłam, znalazłam się już daleko od miejsca mojego ostatniego polowania. Ewidentnie poruszałam się szybciej niż normalny wilk - wcześniej pokonanie tej drogi zajęłoby mi co najmniej dwa razy więcej czasu. Znalazłam się na nieznanym terenie, gdzieś poza terytoriami Watahy Krwawego Szafiru. Rozejrzałam się po okolicy, mając nadzieję, że dostrzegę gdzieś coś znajomego, jakieś drzewo, głaz... Ale nie znalazłam nic. Mogłam jedynie wrócić po odciśniętych w błocie śladach na rodzinne tereny... ale na to nie mogłam się zdobyć, wciąż nie byłam gotowa. Swoją drogą, skoro podłoże było miękkie, musiało niedawno padać... Tylko co daje mi ten fakt? Nic.
Wciąż przerażona moją przemianą, powlekłam się zrezygnowana gdzieś na obce tereny, niewątpliwie należące do jakiegoś innego stada. Dawniej, o ile w ogóle bym się tutaj zapuściła, starałabym się przemieszczać niezauważalnie. Jednak teraz miałam to wszystko gdzieś. Właśnie zawalił się mój zharmonizowany świat. Chciałam uciec... uciec od tego, z czym miałam się już niedługo zmierzyć. Marzyłam tylko o tym, aby znaleźć jakąś norę i zaszyć się w niej... albo żeby cofnął się czas.
Nagle, nim znalazłam odpowiednie do rozmyślania na temat życia miejsce, poczułam metaliczny zapach. Zapach wilczej krwi... W mgnieniu oka moje kły wydłużyły się, a ja pobiegłam w kierunku, z którego dobiegała smakowita woń. Biegłam naprawdę szybko, toteż już po kilkudziesięciu sekundach dostrzegłam rannego w bark basiora niosącego w pysku zająca. Sącząca się z niedużej rany krew pachniała tak pysznie... a ja nadal byłam głodna... Nim rozsądek zdążył się odezwać, moje szczęki rozszarpały gardło wilka. Z ciało polała się obficie krew, a ja zaczęłam ją pić. Dopiero po dłuższej chwili wampirzy instynkt uspokoił się, pozwalając dojść do głosu rozsądkowi.
Odsunęłam się od niemalże całkowicie pozbawionego krwi ciała, z przerażeniem przyglądając się mojemu dziełu. Zabiłam niewinnego wilka... na obcym terytorium... potem wypiłam jego krew... a teraz stałam nad jego ciałem, na poplamionej na czerwono ziemi, wciąż z rubinowymi kroplami na pysku...
- Jestem potworem - wyszeptałam.
Nie jesteś potworem - odezwał się w mojej głowie północny wiatr.
- A właśnie, że jestem - odpowiedziałam przez łzy. - Zabiłam niewinnego wilka...
Ale masz dobre serce, prawda?
- Może... sama już nie wiem... Nie wiem, co powinnam zrobić...
Proponuję zlikwidować ślady zbrodni...
- Zabrzmiałeś jak jakiś morderca, który nie chce się dać przyłapać - przerwałam mu. Północny wiatr zasugerował rozwiązanie, które powinno wpaść do głowy osobie mojego pokroju... Mordercy, który nie chce, by odkryto jego czyn...
Po prostu rób, co mówię. A potem poszukaj Cassie. Jest szansa, że ci pomoże.
Westchnęłam, mimo iż północnemu wiatrowi udało się mnie przekonać. Postanowiłam postępować według jego wskazówek - najpierw pozbyć się ciała. Zaczęłam więc kopać w ziemi rów, do którego mogłabym wrzucić pozbawione krwi zwłoki. Czynność ta zabrała mi trochę czasu, ale koniec końców ciało zniknęło pod warstwą ziemi. Pozostał jednak jeszcze pewien związany z tym problem... Miejsce pochowania szczątków łowcy odznaczało się na tle okolicy.
I wtedy przypomniałam sobie o deszczu. Skoro niedawno padało, może i teraz dopisze mi szczęście? Należało mi się przecież coś od życia po tej niespodziewanej i niechcianej przemianie... Spojrzałam w górę i ku mojej uldze, niebo zasłaniało kilka deszczowych chmur. Była szansa, że spadające krople wody skutecznie zamaskują miejsce pochówku pozbawionego krwi ciała. A ja tymczasem mogłam zająć się szukaniem Cassie...
<Cassie?>
I nagle wspomnienia zaczęły się pojawiać - poszukiwanie roślin leczniczych przy północnej granicy, atak dwóch wrogich basiorów, ból, rubinową krew zalewającą wszystko... I jedno jedyne znajome warknięcie, zanim odpłynęłam - warknięcie, które niewątpliwie wydała z siebie Cassie...
Nagle dostrzegłam smukłą wilczycę o poważnym, niezdradzającym emocji wyrazie pyska, posiadającą lśniące zielonkawe futro. Byłam pewna, że ją znam. Tylko jak mogła mieć na imię...
- Obudziła się - powiedziała wadera do kogoś, odwracając na chwilę głowę. Miała przyjemny głos, co prawda nieco ochrypły, ale zarazem tajemniczy i taki... dobry.
- Gdzie jest Cassie? - wyszeptałam, świdrując ją spojrzeniem. Ona tylko odwróciła jeszcze raz głowę, jakby sprawdzając, gdzie znajduje się ktoś inny.
I po chwili zobaczyłam, na kogo tak wyczekiwała. Wilk był dość smukły, obdarzony beżowo-brązowym futrem i szarymi, nieprzeniknionymi ślepiami. Kroczył stanowczo, a zarazem dość łagodnie, jakby był jednocześnie kimś wysoko postawionym i dobrym; jego zapach zaś znałam doskonale. Przypominał mój... Yesterday, Alfa watahy, mój przyszywany brat.
- Altair - powiedział miękkim głosem, gdy znalazł się obok mnie i zielonkawej wadery.
- Co się stało? - zapytałam, wciąż cicho, nie mając sił na podniesienie głosu. - Gdzie jest Cassie?
- Ona... została wypędzona... - wymruczał basior. - Za... za to, co ci zrobiła.
- Ale... to te obce wilki mnie zraniły - zaprotestowałam. - Ona tylko przybiegła mi pomóc... chyba...
- Nie o to chodzi, Altair - odezwała się zielona wilczyca... Elan. - Wiemy, że to nie ona cię zaatakowała. Chodzi nam raczej o to, co zrobiła na koniec...
Spojrzałam na nią zarazem z ciekawością i niepokojem, ze spojrzeniem pytającym, o co chodzi.
- Ona... ugryzła cię - wyszeptał Yesterday. - Wampir... cię... ugryzł.
- Wiesz, co to oznacza, Altair? - zapytała Elan, patrząc mi w oczy. Pokręciłam głową, nie umiejąc sobie nic przypomnieć. - Najprawdopodobniej... stałaś się teraz taka jak ona.
- Ale... ja nie mogę być wampirem! Skąd ta pewność? To przecież niemożliwe... - zaczęłam mówić, przerażona właśnie przedstawionym mi faktem. Elan tylko odwróciła głowę, a Yesterday... na niego nie było co liczyć. Gapił się tylko na ziemię, zajęty jakimiś myślami. Nikt nie zamierzał mi odpowiedzieć...
Wstałam, nagle pełna sił, i wybiegłam z jaskini Uzdrowicielki. Już wszystko pamiętałam... Swoje kroki skierowałam w stronę Rzeki Leminga. Zazwyczaj nad jej brzegiem było co najmniej kilka niedużych zagłębień, w których zbierała się woda. A ja tak bardzo chciałam zobaczyć moje odbicie, upewnić się, że jestem całkowicie normalna...
Z poślizgiem zatrzymałam się nad jedną z takich kałuż. Wydawało mi się, że minęła ledwie chwila, odkąd opuściłam grotę Elan. Przecież nie byłam w stanie tak szybko biegać, nikt nie był... A może się myliłam? Tym prędzej pochyliłam się nad taflą wody i z zaskoczenia nieomal się przewróciłam. Moje odbicie... wyglądało inaczej. Zmienił się mój wygląd.
Jedno z moich uszu było naderwane, trzy podłużne miejsca na pysku i szyi pozbawione były sierści, odsłaniając różowawe, wypukłe blizny. Futro pod oczami, dotychczas fioletowe, ściemniało i wyblakło, stając się ciemnoszare. Ale najgorsze... najgorsze były moje oczy. Dotychczas tęczówki miałam koloru pogodnego nieba, teraz zaś były burgundowe. Czyżby naprawdę została przemieniona... w wampira?
- Chwila... - zaczęłam myśleć na głos. - Jeśli jestem wampirem, to chyba powinnam zareagować jakoś na zapach krwi... czy tam samą krew...
Rozejrzałam się wkoło, szukając jakichkolwiek śladów jakiegokolwiek żywego leminga. Jednocześnie wytężyłam słuch i starałam się wychwycić woń jakiegoś przedstawiciela tego gatunku. Już po kilku sekundach wyczułam zapach futerkowego zwierzątka. Nie zastanawiając się, ruszyłam na polowanie. Mimo wątpliwości byłam niemalże pewna, że nie zareaguję w żaden wyjątkowy sposób... Cóż, nie mogłam się chyba bardziej pomylić.
Upolowanie leminga nie stanowiło dla mnie żadnego problemu - udało mi się chwycić go i wbić zęby w jego ciałko. Wtedy poczułam, jak moje kły się wydłużają... i zaczęłam wypijać krew z jeszcze żywego zwierzęcia. Dopiero gdy przestał oddychać, całkowicie pozbawiony krwi, dotarło do mnie, co zrobiłam. Martwe ciało wypadło mi z pyska i pacnęło o ziemię, a ja cofnęłam się o kilka kroków. Czyli jednak Elan miała rację... Jestem wampirem...
Zrozpaczona, pobiegłam gdzieś przed siebie, nawet nie wiedząc gdzie, bo z oczu obficie płynęły mi łzy, skutecznie zasłaniając widok. Nim się całkowicie uspokoiłam, znalazłam się już daleko od miejsca mojego ostatniego polowania. Ewidentnie poruszałam się szybciej niż normalny wilk - wcześniej pokonanie tej drogi zajęłoby mi co najmniej dwa razy więcej czasu. Znalazłam się na nieznanym terenie, gdzieś poza terytoriami Watahy Krwawego Szafiru. Rozejrzałam się po okolicy, mając nadzieję, że dostrzegę gdzieś coś znajomego, jakieś drzewo, głaz... Ale nie znalazłam nic. Mogłam jedynie wrócić po odciśniętych w błocie śladach na rodzinne tereny... ale na to nie mogłam się zdobyć, wciąż nie byłam gotowa. Swoją drogą, skoro podłoże było miękkie, musiało niedawno padać... Tylko co daje mi ten fakt? Nic.
Wciąż przerażona moją przemianą, powlekłam się zrezygnowana gdzieś na obce tereny, niewątpliwie należące do jakiegoś innego stada. Dawniej, o ile w ogóle bym się tutaj zapuściła, starałabym się przemieszczać niezauważalnie. Jednak teraz miałam to wszystko gdzieś. Właśnie zawalił się mój zharmonizowany świat. Chciałam uciec... uciec od tego, z czym miałam się już niedługo zmierzyć. Marzyłam tylko o tym, aby znaleźć jakąś norę i zaszyć się w niej... albo żeby cofnął się czas.
Nagle, nim znalazłam odpowiednie do rozmyślania na temat życia miejsce, poczułam metaliczny zapach. Zapach wilczej krwi... W mgnieniu oka moje kły wydłużyły się, a ja pobiegłam w kierunku, z którego dobiegała smakowita woń. Biegłam naprawdę szybko, toteż już po kilkudziesięciu sekundach dostrzegłam rannego w bark basiora niosącego w pysku zająca. Sącząca się z niedużej rany krew pachniała tak pysznie... a ja nadal byłam głodna... Nim rozsądek zdążył się odezwać, moje szczęki rozszarpały gardło wilka. Z ciało polała się obficie krew, a ja zaczęłam ją pić. Dopiero po dłuższej chwili wampirzy instynkt uspokoił się, pozwalając dojść do głosu rozsądkowi.
Odsunęłam się od niemalże całkowicie pozbawionego krwi ciała, z przerażeniem przyglądając się mojemu dziełu. Zabiłam niewinnego wilka... na obcym terytorium... potem wypiłam jego krew... a teraz stałam nad jego ciałem, na poplamionej na czerwono ziemi, wciąż z rubinowymi kroplami na pysku...
- Jestem potworem - wyszeptałam.
Nie jesteś potworem - odezwał się w mojej głowie północny wiatr.
- A właśnie, że jestem - odpowiedziałam przez łzy. - Zabiłam niewinnego wilka...
Ale masz dobre serce, prawda?
- Może... sama już nie wiem... Nie wiem, co powinnam zrobić...
Proponuję zlikwidować ślady zbrodni...
- Zabrzmiałeś jak jakiś morderca, który nie chce się dać przyłapać - przerwałam mu. Północny wiatr zasugerował rozwiązanie, które powinno wpaść do głowy osobie mojego pokroju... Mordercy, który nie chce, by odkryto jego czyn...
Po prostu rób, co mówię. A potem poszukaj Cassie. Jest szansa, że ci pomoże.
Westchnęłam, mimo iż północnemu wiatrowi udało się mnie przekonać. Postanowiłam postępować według jego wskazówek - najpierw pozbyć się ciała. Zaczęłam więc kopać w ziemi rów, do którego mogłabym wrzucić pozbawione krwi zwłoki. Czynność ta zabrała mi trochę czasu, ale koniec końców ciało zniknęło pod warstwą ziemi. Pozostał jednak jeszcze pewien związany z tym problem... Miejsce pochowania szczątków łowcy odznaczało się na tle okolicy.
I wtedy przypomniałam sobie o deszczu. Skoro niedawno padało, może i teraz dopisze mi szczęście? Należało mi się przecież coś od życia po tej niespodziewanej i niechcianej przemianie... Spojrzałam w górę i ku mojej uldze, niebo zasłaniało kilka deszczowych chmur. Była szansa, że spadające krople wody skutecznie zamaskują miejsce pochówku pozbawionego krwi ciała. A ja tymczasem mogłam zająć się szukaniem Cassie...
<Cassie?>
Od Cassie cd Altair
Przeszywający ciało skowyt przeciął powietrze. Zastrzygłam uszami w stronę jego źródła, zmieniając tor lotu. Za bardzo mi to przypominało głos Altair, by zignorować go.
Dźwięk nie powtórzył się, jednak wciąż leciałam nisko, między zaroślami, w poszukiwaniu wilka. Przeleciałam tak klucząc z... Dwadzieścia? metrów aż je znalazłam.
Gwałtownie zatrzymałam się, po czym schowałam za rozłożysty krzak. Moje uszy się nie pomyliły; tą ofiarą była Alt. Wokół było trochę krwi. Nir mogłam określić, czy należała głównie do niej, czy także do napastników, których było dwóch. Pierwszy, koloru biszkoptowego musiał walczyć, bo miał parę zadrapań. Następny... Basior o czarno - białej sierści. Ten nawet nie był krwią pobrudzony.
Moim planem było najpierw go wymyślić, a dopiero potem atakować. Jednak, jak zwykle nie wyszło, bowiem dostrzegłam coraz więcej krwi. Pysznej, stygnącej krwi... Która pochodziła od wilczycy. Wyskoczyłam z kryjówki donośnie warcząc i ukazując swoje kły. Nawet nie dostrzegłam, że moje wcielenie się zmieniło.
Odwzajemnili gest. Uśmiechnęłam się więc psychopatycznie. Czekałam na ich ruch, którym było przystąpienie do ataku. Równocześnie skoczyli w moją stronę. Odskoczyłam do tyłu, a oni zderzyli się tuż przed moim nosem. Zdążyłam sięgnąć do gardła tego rannego, złotobrązowego. Machnęłam białym ogonem w geście "Ty będziesz następny" do czarnego basiora. Odpowiedział tym samym.
Nasza "walka" składała się głównie z uników i prób. Na nasze szczęście w nieszczęściu oboje mieliśmy te same rozwinięte cechy. Przemknęłam obok przeciwnika, starając dostać się do łowczyni. Jednak on szybko mi przeszkodził.
Już miałam dość użerania się z nim, więc po prostu zatrzymałam dopływ krwi do jego mózgu.
Bez przeszkód po prostu podeszłam do ciemnoszarej wadery i trąciłam ją nosem.
– Alt? – szepnęłam, przybierając swoją normalną postać i chowając kły. Ledwo oddychała...
Nie, nie, nie. Nie zgadzam się. Nie może odejść.
Wpadł mi do głowy głupi i ryzykowny pomysł. Ale... Mogło się udać.
Wampirze zęby znowu się pojawiły. Złapałam głęboki wdech i wgryzłam się w prawie bezwładne ciało. Drgnęło. Nie piłam krwi, a jedynie trzymałam zęby. Czekałam... I trwało by to pewnie dłużej, gdyby nie brutalne złapanie mnie za kark i rzucenie w drzewo. Odbiłam się od niego i upadłam na ziemię.
Zakręciło mi się w głowie. Widziałam tylko rozmazane, kolorowe plamy... W których wraz ze stopniowym wyostrzaniem się dostrzegłam Yesterday'a i inne wilki które przebywały w tym czasie na terenach. Większość patrzyła to na mnie, to na Alfę i Altair. Parę zbliżało się do mnie z ukazanymi kłami.
Podkuliłam uszy. Alfa wydawał się... Wściekły. Chyba jeszcze nigdy... Coś krzyczał w moją stronę, ale nie docierały do mnie jego słowa.
– Chciałam tylko pomóc... – szepnęłam, cofając się z podkulonym ogonem.
Wilki były może dwa metry ode mnie, gdy zerwałam się w niebo, wybrane jako trasę ucieczki. Parę wojowników za mną leciało, aż nie skręciłam na wrogie terytorium, a jednocześnie w szalejącą nad nim burzę.
< Alt? ^^ Nie lubię pisać w pociągu ;_; >
Od Yesterday'a CD. Prascanny
Ułożywszy się wygodnie na brzegu Rzeki Leminga, zamknąłem oczy i zasłoniłem uszy łapami, aby nie słyszeć szumu wody i innych dekoncentrujących dźwięków. Musiałem wymyślić sposób na uświadomienie Prascannie... no, wszystkiego.
Po jej ucieczce wyminąłem lodowe sople i uciekłem właśnie tutaj, aby spokojnie pomyśleć. Gdybym ponownie się z nią spotkał, mogłoby się skończyć to kolejną kłótnią... Szczególnie, jeśli brało się pod uwagę to, że medyczka niewiele wiedziała... Wcale nie uważałem jej za słabą, tylko jej sposób, w jaki pokazywała swoją siłę - za lekkomyślny. Ogólnie rzecz biorąc, nie była nieprzydatna - chyba, że akurat leżała sobie ranna, kiedy przydałaby się jej wiedza medyczna...
Westchnąłem cicho. Cała ta sytuacja... była taka skomplikowana... tak ciężko znaleźć mi było na wszystko chociaż słowo wyjaśnienia... Dodatkowo ona wciąż uważała, że mam ją za słabą... Idąc jej tokiem myślenia, powinienem już więcej nikomu nie pomagać... bo odwróciło się to teraz przeciw mnie... Kiedyś, nie tak dawno, powiedziałem jej, że nie jest słaba i głupia... A teraz ona mi mówi, że za taką ją uważam... Czy naprawdę tak szybko o tym zapomniała?
Podniosłem się z ziemi i spojrzałem na połyskującą Rzekę Leminga. Westchnąłem jeszcze raz, a potem odwróciłem się i ruszyłem na poszukiwania Prascanny. Miałem przeczucie, że nic specjalnego nie wymyślę i że lepiej będzie, jeśli nie będę tkwił tu, bezskutecznie usiłując znaleźć odpowiednie słowa. Łatwiejsze od tego okazało się znalezienie Prascanny - zostawiła za sobą ślad z lodu. Nawet gdy po pewnym czasie rozpuścił się, odgniecenia na trawie były wyraźne i pozwoliły mi odnaleźć różowawą wilczycę. Medyczka siedziała na trawie z pochyloną głową.
- Zostaw mnie w spokoju - wyszeptała.
- Prascanno...
- POWIEDZIAŁAM ZOSTAW MNIE!
Przed kilkona ostrymi, lodowymi soplami osłoniłem się machnięciem utworzonej naprędce wodnej tarczy. Gdy woda opadła na ziemię, dostrzegłem zmieszany wzrok Prascanny.
- Przepraszam - wyszeptała. - Ale ty po prostu nie wiesz, jak to jest być uważanym za słabego i nieprzydatnego...
- A ty nie wiesz, jak to jest wysłuchawać wilków z bezpodstawnymi uronieniami - odparłem. - Nie pamiętasz już, jak przekonałem cię, że nie jesteś słaba? Nie rozumiem, dlaczego teraz zachowujesz się, jakbym uważał, że z niczym sobie nie poradzisz.
- Wziąłeś mnie na wyprawę jako medyka. Mogłam walczyć...
- Ale potrzebowaliśmy cię jako medyka, a nie jako wojowniczkę. Jeśli chciałaś nią być, to mogłaś mi o tym powiedzieć, kiedy przyjmowałem cię do watahy. I... zrozum, nigdy nie wątpiłem w to, że jesteś silna, tylko... Okazujesz to w nieprzemyślany sposób, który może ci zaszkodzić. Nie chcę, żebyś umarła, jesteś w końcu członkiem mojej watahy. A lekkomyślność, którą ostatnio aż zbyt często się wykazywałaś... może do tego doprowadzić. Może cię zabić.
- Skoro i tak się na niewiele nadaję, to...
- Czy ty mnie w ogóle słuchasz!? - wykrzyknąłem. - Jesteś dobrą medyczką i właśnie takiej ciebie potrzebujemy. Mówiłem ci już kiedyś chyba, że jesteś piękna, mądra i silna. Pokaż to w końcu. Pokaż, że miałem rację...
<Prascanna?>
Po jej ucieczce wyminąłem lodowe sople i uciekłem właśnie tutaj, aby spokojnie pomyśleć. Gdybym ponownie się z nią spotkał, mogłoby się skończyć to kolejną kłótnią... Szczególnie, jeśli brało się pod uwagę to, że medyczka niewiele wiedziała... Wcale nie uważałem jej za słabą, tylko jej sposób, w jaki pokazywała swoją siłę - za lekkomyślny. Ogólnie rzecz biorąc, nie była nieprzydatna - chyba, że akurat leżała sobie ranna, kiedy przydałaby się jej wiedza medyczna...
Westchnąłem cicho. Cała ta sytuacja... była taka skomplikowana... tak ciężko znaleźć mi było na wszystko chociaż słowo wyjaśnienia... Dodatkowo ona wciąż uważała, że mam ją za słabą... Idąc jej tokiem myślenia, powinienem już więcej nikomu nie pomagać... bo odwróciło się to teraz przeciw mnie... Kiedyś, nie tak dawno, powiedziałem jej, że nie jest słaba i głupia... A teraz ona mi mówi, że za taką ją uważam... Czy naprawdę tak szybko o tym zapomniała?
Podniosłem się z ziemi i spojrzałem na połyskującą Rzekę Leminga. Westchnąłem jeszcze raz, a potem odwróciłem się i ruszyłem na poszukiwania Prascanny. Miałem przeczucie, że nic specjalnego nie wymyślę i że lepiej będzie, jeśli nie będę tkwił tu, bezskutecznie usiłując znaleźć odpowiednie słowa. Łatwiejsze od tego okazało się znalezienie Prascanny - zostawiła za sobą ślad z lodu. Nawet gdy po pewnym czasie rozpuścił się, odgniecenia na trawie były wyraźne i pozwoliły mi odnaleźć różowawą wilczycę. Medyczka siedziała na trawie z pochyloną głową.
- Zostaw mnie w spokoju - wyszeptała.
- Prascanno...
- POWIEDZIAŁAM ZOSTAW MNIE!
Przed kilkona ostrymi, lodowymi soplami osłoniłem się machnięciem utworzonej naprędce wodnej tarczy. Gdy woda opadła na ziemię, dostrzegłem zmieszany wzrok Prascanny.
- Przepraszam - wyszeptała. - Ale ty po prostu nie wiesz, jak to jest być uważanym za słabego i nieprzydatnego...
- A ty nie wiesz, jak to jest wysłuchawać wilków z bezpodstawnymi uronieniami - odparłem. - Nie pamiętasz już, jak przekonałem cię, że nie jesteś słaba? Nie rozumiem, dlaczego teraz zachowujesz się, jakbym uważał, że z niczym sobie nie poradzisz.
- Wziąłeś mnie na wyprawę jako medyka. Mogłam walczyć...
- Ale potrzebowaliśmy cię jako medyka, a nie jako wojowniczkę. Jeśli chciałaś nią być, to mogłaś mi o tym powiedzieć, kiedy przyjmowałem cię do watahy. I... zrozum, nigdy nie wątpiłem w to, że jesteś silna, tylko... Okazujesz to w nieprzemyślany sposób, który może ci zaszkodzić. Nie chcę, żebyś umarła, jesteś w końcu członkiem mojej watahy. A lekkomyślność, którą ostatnio aż zbyt często się wykazywałaś... może do tego doprowadzić. Może cię zabić.
- Skoro i tak się na niewiele nadaję, to...
- Czy ty mnie w ogóle słuchasz!? - wykrzyknąłem. - Jesteś dobrą medyczką i właśnie takiej ciebie potrzebujemy. Mówiłem ci już kiedyś chyba, że jesteś piękna, mądra i silna. Pokaż to w końcu. Pokaż, że miałem rację...
<Prascanna?>
Od Altair CD. Cassie
Po zakończonym polowaniu i oddaniu mięsa odpowiednim wilkom miałam nadzieję, że będę mogła spokojnie wrócić sobie do jaskini i odpocząć. Ale los oczywiście musiał zgotować dla mnie inne zajęcie. Elan brakło jakichś ziół i poprosiła mnie, abym ich poszukała. Uzdrowicielce nie wypadało odmawiać, toteż po wysłuchaniu uwag dotyczących wyglądu poszczególnych roślin i miejsc, gdzie najczęściej występują, ruszyłam na poszukiwania.
Wlekłam się noga za nogą aż do północnej granicy, gdzie podobno rosła większa część z tych ziół. W zasięgu wzroku nie dostrzegłam jednak żadnych odpowiadających opisowi Elan rosło, toteż pobiegłam truchtem wzdłuż granicy. W duchu błagałam tylko, bym je szybko znalazła, bo łapy powoli zaczynały odmawiać mi posłuszeństwa. Po kilku minutach zmuszona byłam się zatrzymać na krótki odpoczynek. Walka z wołem była dość wyczerpująca, potem zawleczenie mięsa watasze, a teraz jeszcze to.
- To był zły pomysł - wymruczałam do siebie pod nosem, ruszając na dalsze poszukiwania. Po przebyciu jakichś dwustu-trzystu metrów dostrzegłam wreszcie kępę roślin, które odpowiadały opisowi Elan. Zanim jednak pochyliłam się, aby zerwać zioła, dostrzegłam ciemną wilczą sylwetkę. Po chwili namysłu uznałam, że to Cassie i pomachałam jej ogonem. Nie byłam pewna, czy mnie zobaczyła, bo nie doczekałam się odpowiedzi.
Zrywałam już ostatnią porcję roślin, gdy poczułam ostry, wrogi zapach jakiegoś wilka od strony zawietrznej. Uniosłam głowę w idealnym momencie, aby zobaczyć skaczącego w moją stronę złotobrązowego basiora. Odskoczyłam na bok, ale niewystarczająco - na pysku i szyi poczułam ból w miejscu, gdzie pazury przeciwnika przecięły mi skórę. Odwróciłam się w porę - nieznajomy przygotowywał się do kolejnego ataku. Pochyliłam się i zjeżyłam, a z mojego gardła wydobył się wark. Zaczęliśmy krążyć wokół siebie, oceniając się nawzajem. Mój przeciwnik był rosły i umięśniony, więc zapewne silny, ale nie mógł być przy tej masie zwinniejszy ode mnie. Co nie zmieniało faktu, że mógł być szybki...
Ponownie odskoczyłam na bok i nim złotobrązowy basior zdążył zawrócić, skoczyłam na niego i przewróciłam go na ziemię, gryząc przy tym w łapę. Wbiłam pazury w jego klatkę piersiową, a na jego futrze pojawiły się krople krwi. Wystarczyło jedno ugryzienie, by go zabić...
Z równowagi wytrąciło mnie spojrzenie przeciwnika. W jego oczach dostrzegłam błysk niezachwianej pewności, że jeszcze nie przegrał. No przecież... Mogłam wcześniej o tym pomyśleć... To był głupi pomysł, zakładać, że jest sam...
W następnej chwili upadłam na ziemię, przewrócona przez innego basiora, tym razem czarno-białego. Korzystając z chwili, kiedy zdezorientowana nie byłam w stanie się bronić, wilk wgryzł się w mój bark. Zawyłam z bólu. W następnej chwili poczułam, jak czyjeś pazury rozdzierają moje ucho. Krew zasłoniła mi pole widzenia.
<Cassie? Jak chcesz, to możesz ich zabić. Albo przemienić Alt w wampira>
Wlekłam się noga za nogą aż do północnej granicy, gdzie podobno rosła większa część z tych ziół. W zasięgu wzroku nie dostrzegłam jednak żadnych odpowiadających opisowi Elan rosło, toteż pobiegłam truchtem wzdłuż granicy. W duchu błagałam tylko, bym je szybko znalazła, bo łapy powoli zaczynały odmawiać mi posłuszeństwa. Po kilku minutach zmuszona byłam się zatrzymać na krótki odpoczynek. Walka z wołem była dość wyczerpująca, potem zawleczenie mięsa watasze, a teraz jeszcze to.
- To był zły pomysł - wymruczałam do siebie pod nosem, ruszając na dalsze poszukiwania. Po przebyciu jakichś dwustu-trzystu metrów dostrzegłam wreszcie kępę roślin, które odpowiadały opisowi Elan. Zanim jednak pochyliłam się, aby zerwać zioła, dostrzegłam ciemną wilczą sylwetkę. Po chwili namysłu uznałam, że to Cassie i pomachałam jej ogonem. Nie byłam pewna, czy mnie zobaczyła, bo nie doczekałam się odpowiedzi.
Zrywałam już ostatnią porcję roślin, gdy poczułam ostry, wrogi zapach jakiegoś wilka od strony zawietrznej. Uniosłam głowę w idealnym momencie, aby zobaczyć skaczącego w moją stronę złotobrązowego basiora. Odskoczyłam na bok, ale niewystarczająco - na pysku i szyi poczułam ból w miejscu, gdzie pazury przeciwnika przecięły mi skórę. Odwróciłam się w porę - nieznajomy przygotowywał się do kolejnego ataku. Pochyliłam się i zjeżyłam, a z mojego gardła wydobył się wark. Zaczęliśmy krążyć wokół siebie, oceniając się nawzajem. Mój przeciwnik był rosły i umięśniony, więc zapewne silny, ale nie mógł być przy tej masie zwinniejszy ode mnie. Co nie zmieniało faktu, że mógł być szybki...
Ponownie odskoczyłam na bok i nim złotobrązowy basior zdążył zawrócić, skoczyłam na niego i przewróciłam go na ziemię, gryząc przy tym w łapę. Wbiłam pazury w jego klatkę piersiową, a na jego futrze pojawiły się krople krwi. Wystarczyło jedno ugryzienie, by go zabić...
Z równowagi wytrąciło mnie spojrzenie przeciwnika. W jego oczach dostrzegłam błysk niezachwianej pewności, że jeszcze nie przegrał. No przecież... Mogłam wcześniej o tym pomyśleć... To był głupi pomysł, zakładać, że jest sam...
W następnej chwili upadłam na ziemię, przewrócona przez innego basiora, tym razem czarno-białego. Korzystając z chwili, kiedy zdezorientowana nie byłam w stanie się bronić, wilk wgryzł się w mój bark. Zawyłam z bólu. W następnej chwili poczułam, jak czyjeś pazury rozdzierają moje ucho. Krew zasłoniła mi pole widzenia.
<Cassie? Jak chcesz, to możesz ich zabić. Albo przemienić Alt w wampira>
Od Prascanny CD Yesterday'a
-Udawać kogoś kim nie jestem, tak? Bo przecież ja nie mogę walczyć o nie, ja jestem przecież słaba nie mam sił. Jak coś umiem to nie mogę tego pokazać bo oczywiście ktoś inny może być lepszy o de mnie bo ja chociaż raz nie mogę być tą lepszą, silniejszą! Bo ty przecież uważasz, że ja nie mam sił, że jestem słaba, głupia i baz myślna, nie przydatna! Czy ja chociaż raz mogę się wykazać nie bo oczywiście pewnie bym przeszkodziła Zamrożonej paproci pokonać upiora bo on taki silny, mądry, wspaniały i niezbędny! Czy chociaż raz ja mogę taka być!? Wiesz dla czego to robię?!- popatrzył się na mnie z zamyśleniem - Bo ty uważasz , że ja nie mam sił, jestem głupia i mam być jakaś trzecio planowa a ja chciałam ci pokazać, że się mylisz! Ale nie nie można tego zauważyć bo to takie trudne! Ja nie jestem słaba! Ty nie wiesz jak to jest być uważanym za słabego i bezradnego. - wykrzyczałam z łzami w oczach prost w twarz alfie. Stanełam na tylne łapy a następnie udeżyłam nim mocno w ziemię a przed Yesterday'em pojawiły się potęrzne ostre lodowe sople ja spojrzałam na niego i uciekłam słyszałam tylko oddalający się głos ,,Prascanna stój wracaj !” nie zawróciła biegłam przed siebie nie ustannie. Kiedy byłam już daleko zauważyłam, że za każdym moim krokiem pojawia się lód. Przeraziłam się trochę ale wiedziałam, że to przez broszkę którą miałam cały czas przy sobie. Gdy się uspokoiłam lód znikmoł a ja siedziałam dopiero to do mnie docierało co ja zrobiła ale ja po prostu chciałam być lubiana i mieć przyjaciół .
<Yesterday?>
<Yesterday?>
Od Yesterday'a CD. Prascanny
Przerwałem rozmowę z Prascanną tylko dlatego, że dalsza wymiana zdań nie miała sensu. No i denerwowała mnie już swoją lekkomyślnością, a czasami wręcz brakiem logicznego myślenia. Piorytetem każdego przywódcy powinna być ochrona podwładnych, zanim zacznie działać, to chyba dobrze znany fakt. Zamrożona Paproć właśnie tak zamierzał postąpić - zapewnić bezpieczeństwo innym, a potem stanąć do walki z upiorem. Tylko Prascanna oczywiście musiała mu przerwać, tak spontanicznie postanawiając odegrać rolę bohaterki... i to już nie pierwszy raz. Doprawdy, miałem już dosyć jej zachowania - odgrywanie bardziej doświadczonej niż była, potem spadek samooceny, nagła poprawa i teraz zgrywanie silniejszej i zaradnej kiedy tylko nadarzała się okazja. Zastanawiałem się, co nią kierowało. Może chciała po prostu pokazać mi, że również mogłaby walczyć z ludźmi, że mogła być kimś więcej niż nieprzydatną, ranną medyczką?
Teraz szła przed siebie uparcie, zgrywając silniejszą za każdym razem, gdy na nią spojrzałem. Jednak podczas tych ułamków sekund, gdy dopiero odnotowywała to, że na nią patrzę, widziałem, że zostało jej już niewiele sił. Gdyby tylko była tu woda, mógłbym spróbować ją uzdrowić... Ale jak na złość wszędzie wokół nadal leżał jedynie śnieg.
W duchu miałem dość jej zachowania. Postępowała po prostu bezmyślnie. Chce pokazać, jaka jest silna - dobrze, ale powinna to robić w innych okolicznościach, zupełnie zdrowa. Martwa na nic się nam nie przyda, a tylko stracimy medyczkę. Hm... Umrzeć, ale pokazać za to swoją siłę, której tak naprawdę się nie ma... No, naprawdę opłacalna inwestycja.
Miałem właśnie zwrócić Prascannie uwagę, żeby się nie przeforsowywała, kiedy ta upadła na ziemię i zaczęła zwijać się z bólu. Dziwne... jej rana zaczęła tylko delikatnie krwawić.
Shairen pojawiła się przy nas zanim zdążyłem ją zawołać.
- Nie mam pojęcia, co jej dolega - stwierdziła po krótkich oględzinach. - Najrozsądniej byłoby zanieść ją do Elan.
- Niech to - wymruczałem. - Wezmę ze sobą kogoś z Północy i zaniosę ją.
- Dam jej tylko zioła, aby uśmierzyć ból.
Kiwnąłem głową i podbiegłem do Rakkausa, jednego z wojowników z Północy. Razem podnieśliśmy Prascannę i ruszyliśmy możliwie najszybciej ku terenom WKS. Byliśmy już blisko Tunelu Chione... A stamtąd było już niedaleko.
>>> <<<
Prascanna funkcjonowała już prawie normalnie. Jak się okazało, została trafiona niedużym, zatrutym kawałkiem lodu podczas walki z upiorem. Według Elan niewiele brakowało, a opuściłaby ten świat na zawsze. Miałem więc powody, aby przyjść do niej, gdy tylko poczuje się dość dobrze, i zrobić jej awanturę.
- Czy ty zawsze musisz postępować tak bezmyślnie? - wydarłem się na nią. - Najpierw narażasz niepotrzebnie swoje życie, teraz znowu mogłaś umrzeć z wycieńczenia! Ruch i zmęczenie tylko przyspieszyły działanie trucizny. Czy mogłabyś przestać w końcu udawać kogoś, kim nie jesteś?
- Ja tylko...
- Jeśli chciałaś wyglądać na silną, to nie byłbym taki pewien, że teraz inni cię za taką uważają. Stawiałbym bardziej na lekkomyślną. I to jak najbardziej trafne określenie.
Powiedziałem już wszystko, co miałem do powiedzenia. Owszem, mogłem zrobić to łagodniej, ale... miałem już dość. Czekałem teraz tylko w milczeniu na reakcję Prascanny.
<Prascanna?>
Teraz szła przed siebie uparcie, zgrywając silniejszą za każdym razem, gdy na nią spojrzałem. Jednak podczas tych ułamków sekund, gdy dopiero odnotowywała to, że na nią patrzę, widziałem, że zostało jej już niewiele sił. Gdyby tylko była tu woda, mógłbym spróbować ją uzdrowić... Ale jak na złość wszędzie wokół nadal leżał jedynie śnieg.
W duchu miałem dość jej zachowania. Postępowała po prostu bezmyślnie. Chce pokazać, jaka jest silna - dobrze, ale powinna to robić w innych okolicznościach, zupełnie zdrowa. Martwa na nic się nam nie przyda, a tylko stracimy medyczkę. Hm... Umrzeć, ale pokazać za to swoją siłę, której tak naprawdę się nie ma... No, naprawdę opłacalna inwestycja.
Miałem właśnie zwrócić Prascannie uwagę, żeby się nie przeforsowywała, kiedy ta upadła na ziemię i zaczęła zwijać się z bólu. Dziwne... jej rana zaczęła tylko delikatnie krwawić.
Shairen pojawiła się przy nas zanim zdążyłem ją zawołać.
- Nie mam pojęcia, co jej dolega - stwierdziła po krótkich oględzinach. - Najrozsądniej byłoby zanieść ją do Elan.
- Niech to - wymruczałem. - Wezmę ze sobą kogoś z Północy i zaniosę ją.
- Dam jej tylko zioła, aby uśmierzyć ból.
Kiwnąłem głową i podbiegłem do Rakkausa, jednego z wojowników z Północy. Razem podnieśliśmy Prascannę i ruszyliśmy możliwie najszybciej ku terenom WKS. Byliśmy już blisko Tunelu Chione... A stamtąd było już niedaleko.
>>> <<<
Prascanna funkcjonowała już prawie normalnie. Jak się okazało, została trafiona niedużym, zatrutym kawałkiem lodu podczas walki z upiorem. Według Elan niewiele brakowało, a opuściłaby ten świat na zawsze. Miałem więc powody, aby przyjść do niej, gdy tylko poczuje się dość dobrze, i zrobić jej awanturę.
- Czy ty zawsze musisz postępować tak bezmyślnie? - wydarłem się na nią. - Najpierw narażasz niepotrzebnie swoje życie, teraz znowu mogłaś umrzeć z wycieńczenia! Ruch i zmęczenie tylko przyspieszyły działanie trucizny. Czy mogłabyś przestać w końcu udawać kogoś, kim nie jesteś?
- Ja tylko...
- Jeśli chciałaś wyglądać na silną, to nie byłbym taki pewien, że teraz inni cię za taką uważają. Stawiałbym bardziej na lekkomyślną. I to jak najbardziej trafne określenie.
Powiedziałem już wszystko, co miałem do powiedzenia. Owszem, mogłem zrobić to łagodniej, ale... miałem już dość. Czekałem teraz tylko w milczeniu na reakcję Prascanny.
<Prascanna?>
Od Prascanny CD Yesterday'a
-Dziękuje- odpowiedziałam patrząc na Yesterdey'a
-Ale to nie zmienia faktu, że mogłaś zginąć- odparł, a ja tylko pomyślałam, że on znowu zaczyna z tym co mogło mi się stać.
-Gdyby nie ja wszyscy by tam pogineli bo jaskinia by się zawaliła a Zamrożona Paproć czy jak on tam ma jakoś się nie odważył stanąć przed upiorem- powiedziałam lekko aroganckim tonem, Yesterdat'owi trochę odieło mowę po moich słowach. Lecz po chwili powiedział :
-Koniec tematu, więcej tak nie ryzykuj- odrzekł stanowczym tonem czym mnie trochę rozbawił bo jego mina była zabawna.
***
Byliśmy już w połowie drogi do naszej watahy straszne mnie bolało za karzdym krokiem który stawiałam lecz nie dawałam po sobie tego poznać i szłam z uporem dalej. Szłam obok alfy który co jakiś czas spoglądał na mnie, gdy to robił zachowywałam się jak gdybym miała siły za trzech, ale tak naprawdę szłam z ledwością. Nie chciałam sprawiać kłopotu aby ktoś miał mi pomóc iść ale w pewnym momencie upadłam na ziemię i zaczęła się zwijać z bólu.
<Yesterday?>
-Ale to nie zmienia faktu, że mogłaś zginąć- odparł, a ja tylko pomyślałam, że on znowu zaczyna z tym co mogło mi się stać.
-Gdyby nie ja wszyscy by tam pogineli bo jaskinia by się zawaliła a Zamrożona Paproć czy jak on tam ma jakoś się nie odważył stanąć przed upiorem- powiedziałam lekko aroganckim tonem, Yesterdat'owi trochę odieło mowę po moich słowach. Lecz po chwili powiedział :
-Koniec tematu, więcej tak nie ryzykuj- odrzekł stanowczym tonem czym mnie trochę rozbawił bo jego mina była zabawna.
***
Byliśmy już w połowie drogi do naszej watahy straszne mnie bolało za karzdym krokiem który stawiałam lecz nie dawałam po sobie tego poznać i szłam z uporem dalej. Szłam obok alfy który co jakiś czas spoglądał na mnie, gdy to robił zachowywałam się jak gdybym miała siły za trzech, ale tak naprawdę szłam z ledwością. Nie chciałam sprawiać kłopotu aby ktoś miał mi pomóc iść ale w pewnym momencie upadłam na ziemię i zaczęła się zwijać z bólu.
<Yesterday?>
Od Yesterday'a CD. Shairen
Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się, że Shairen będzie skłonna do zwierzeń, więc tylko skinąłem głową, na znak, że akceptuję jej decyzję. Chyba dostrzegłem na ułamek sekundy w jej oczach błysk zaskoczenia, jednak mogło mi się tylko zdawać. Moja towarzyszka nie wyglądała na skorą do rozmowy, więc wróciłem do podziwiania księżyca. Zawsze mnie zachwycał, a jeszcze niezwyklejszy i bardziej magiczny zdawał mi się podczas pełni. Jego srebrny blask uspokajał mnie w dzieciństwie po przebudzeniu z koszmarnych snów. Nieraz stawał się inspiracją do pisania wierszy. A czasem pomagał po prostu swoją obecnością na niebie...
Kątem oka spojrzałem na siedzącą obok Shairen. Wilczyca patrzyła prosto przed siebie, ale spojrzenie miała nieobecne, jakby nad czymś rozmyślała. Nie zamierzałem przerywać milczenia - cisza w żadnym wypadku mi nie przeszkadzała. Zamiast tego mój wzrok ponownie spoczął na księżycu, a potem prześlizgnął się na całkiem dobrze widoczne gwiazdy. Część nocnego nieba nadal przysłaniały deszczowe chmury, ale sporo ze znanych mi gwiazdozbiorów mogłem zobaczyć bez problemów. Kasjopeja, Wielka Niedźwiedzica, Smok...
Zamiast po prostu przekręcić głowę w bok, zadarłem ją do góry. Nie minęła chwila, a zsuwałem się po wilgotnej po deszczu trawie ze wzgórza. Shairen odwróciła się w moją stronę, ze spojrzeniem mówiącym "znowu?". Tia... kolejny raz zsunąłem się po zboczu. Ładnie ujęte. Znowu.
Gdy tylko się zatrzymałem, wstałem i otrząsnąłem futro z kropli wody. Następnie wspiąłem się na wzgórze ponownie, i tym razem nie unikając poślizgnięć.
- Wybacz - zwróciłem się do Shairen, gdy już usiadłem obok niej. - Chciałem po prostu obejrzeć gwiazdy.
<Shairen? Beeeeeeeezwen>
Kątem oka spojrzałem na siedzącą obok Shairen. Wilczyca patrzyła prosto przed siebie, ale spojrzenie miała nieobecne, jakby nad czymś rozmyślała. Nie zamierzałem przerywać milczenia - cisza w żadnym wypadku mi nie przeszkadzała. Zamiast tego mój wzrok ponownie spoczął na księżycu, a potem prześlizgnął się na całkiem dobrze widoczne gwiazdy. Część nocnego nieba nadal przysłaniały deszczowe chmury, ale sporo ze znanych mi gwiazdozbiorów mogłem zobaczyć bez problemów. Kasjopeja, Wielka Niedźwiedzica, Smok...
Zamiast po prostu przekręcić głowę w bok, zadarłem ją do góry. Nie minęła chwila, a zsuwałem się po wilgotnej po deszczu trawie ze wzgórza. Shairen odwróciła się w moją stronę, ze spojrzeniem mówiącym "znowu?". Tia... kolejny raz zsunąłem się po zboczu. Ładnie ujęte. Znowu.
Gdy tylko się zatrzymałem, wstałem i otrząsnąłem futro z kropli wody. Następnie wspiąłem się na wzgórze ponownie, i tym razem nie unikając poślizgnięć.
- Wybacz - zwróciłem się do Shairen, gdy już usiadłem obok niej. - Chciałem po prostu obejrzeć gwiazdy.
<Shairen? Beeeeeeeezwen>
Subskrybuj:
Posty (Atom)